Δεν ξέρω αν η ζωή είναι δίκαιη.
Ούτε ότι είναι σου λέω,
ούτε ότι δεν είναι.

Πάντα, όμως, πίστευα περισσότερο στην προσωπική στοχοθέτηση και το κυνήγι της εφαρμογής αυτής,
στην ατομική ευθύνη, ας πούμε,
που έχεις απέναντι στον εαυτό σου,
παρά στη δικαιοσύνη που φαντάζεσαι ή ελπίζεις ότι υπάρχει- και από ποιόν θα αποδοθεί άραγε;

Δεν θα σου πω, λοιπόν, ότι
η ζωή θα σου φέρει κατά τύχη,
το άλλο σου ολόκληρο ως ανταμοιβή της δικής σου εκπληρωμένης προσωπικής ολοκλήρωσης.

Αλλά θα σου πω ότι όταν πια είσαι ολόκληρος,
τίποτα μισό δεν σου κάνει.
Σαν ένα ρούχο μικρότερο από το μέγεθός σου. Θα το προτιμούσες ποτέ;
Θα στριμώχνεσαι μέσα του,
αλλά και δεν θα σε κολακεύει.

Ξέρεις ότι ένας μισός είναι λίγος για να σταθεί δίπλα στο δικό σου ολόκληρο,
μη ισόβαθμα,
και ξέρεις επίσης και ότι θα σε στραγγίξει
ώστε να γεμίσει το δικό του κενό.
Άρα εσύ θα χάσεις κάτι από την ολότητά σου.
Γιατί; αξίζει;

Αν με ρωτάς, όχι!
Δεν αξίζει να μοιράζεις το δικό σου ολόκληρο σε κανέναν μισό.
Γιατί εσύ το ολόκληρό σου το πέτυχες με κόπο
και ό,τι χαρίζεται, συνήθως δεν εκτιμάται όσο του πρέπει.
Άρα;!
Άσε τον καθέναν να κερδίζει τους ανθρώπους που του αντιστοιχούν,
του ίδιου βεληνεκούς,
νομίζω είναι πιο δίκαιο.
Η δικαιοσύνη στη ζωή σου, άλλωστε,
μόνο από σένα και τις αποφάσεις σου δύναται να αποδοθεί…

Όταν είσαι ολόκληρος βρίσκεις ολοκλήρωση σε έναν άλλον ολόκληρο.
Όταν είσαι μισός ψάχνεις και βρίσκεις μισούς._