Spykou

Το πιο υπερθετικό μου ερέθισμα, ήσουν εσύ._

Ξέρεις, οι άνθρωποι με τους οποίους συναντήθηκα στη διαδρομή μου μέχρι σήμερα,
ανεξαρτήτως ρόλου,
από τον μικρότερης ώς τον μεγαλύτερης βαρύτητας,
από τον μικρότερης έως τον μεγαλύτερης διαχρονικότητας,
κατάλαβα πρόσφατα ότι αποτελούσαν πάντα
ερεθίσματα για να φτιάξω έναν εαυτό
καλύτερο, απ’αυτόν που είχα μέχρι πριν.
Μιας και εμμονικά τους παρατηρούσα και τους ανέλυα.
Και μανιώδης σκοπός μου ήταν, ανέκαθεν, να εξελίσσομαι.

Άλλοι έσερναν αρνητικά φορτία
κι έγιναν παραδείγματα προς αποφυγή.
Άλλοι ουδέτερα φορτισμένες παρουσίες, οι λεγόμενοι “αδιάφοροι”.
Σχεδόν ποτέ δε μπόρεσαν να με απασχολήσουν τόσο οι παρουσίες,
όσο και οι απουσίες τους.
Απ’αυτές τις δύο κατηγορίες έμαθα τί
αρνούμαι να γίνω. Ή να δείχνω.
Ελάχιστοι αποτέλεσαν θετικά ερεθίσματα. Που σε πλήθος δε ξεπερνάνε τα δάχτυλα του ενός χεριού.
Κι αυτοί έμειναν στη ζωή μου, τελικά.
Οι Μονα-δικοί μου.

Εσύ όμως είχες
ένα ακόμα πλεονέκτημα.
Και, ίσως, εν αγνοία σου, μου το ‘δωσες.
Ή, ίσως, πανέξυπνα το πήρα από μόνη μου.
Μοιάζαμε τόσο πολύ απ’την αρχή,
τόσο ανεξήγητα,
τόσο ηλεκτροφόρα,
τόσο καθηλωτικά,
τόσο προορισμένα,
που μέσα σε σένα έβλεπα έναν δεύτερο, δικό μου, εαυτό.
Και μέσα από σένα, ανακάλυψα πολλά
θαμμένα χαρακτηριστικά μου.
Και πλάι σε σένα, άλλαξα πολλά.
Και μαζί με σένα, παράλληλα, εξελίχθηκα.
Και,τελικά, εσύ που τόσο μου έμοιαζες
χωρίς κανείς μας να το ξέρει στην αρχή,
αποτέλεσες το πιο υπερθετικό ερέθισμα
για να γεννήσω έναν ακόμα καλύτερο εαυτό.
Και γι’αυτό θα σ’ευχαριστώ πάντα.

Όχι για το δικό μας μοναδικό πάντα,
που μπορεί να ‘ναι μόνο σήμερα,
αλλά μπορεί και κάτι παραπάνω από μια αιωνιότητα.

Μα για το δικό μου πάντα, που θα κρατήσει μέχρι την τελευταία μου ανάσα._

facebook Share on Facebook