Γαλουχηθήκαμε να λέμε “ναι” για να είμαστε σωστά και αποδεκτά “καλά παιδιά”.
Πειστήκαμε ότι είναι κακό και άδικο και αχάριστο και αγνώμον το να προφέρουμε “όχι”.
Μάθαμε να ψελλίζουμε “ναι” σε καταστάσεις που θα έπρεπε να ουρλιάζουμε αδιαπραγμάτευτα “όχι”.
Εκπαιδευτήκαμε να απαντάμε “ναι” σε ανθρώπους και συνθήκες αδιάφορες, ανάρμοστες, κακοποιητικές και τελειωμένες.
Θυσιάσαμε ανάγκες στον βωμό της ευγένειας και του καθωσπρεπισμού προσποιούμενοι ένα “ναι” καταναγκαστικό, μασκαρεμένο, κάλπικο.
Συνηθίσαμε να σκύβουμε το κεφάλι με ξέπνοη συγκατάβαση ενός εκβιασμένου “ναι”,
ξεχνώντας ότι όποιος μας επιβάλλεται, εξ ορισμού δεν μας σέβεται. Ούτε μας εκτιμάει.
Και ξεχάσαμε…
Ξεχάσαμε να είμαστε τίμιοι και ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Λησμονήσαμε τί στ’αλήθεια εννοούμε και νιώθουμε.
Παραγκωνίσαμε και την εντιμότητα του λόγου μας απέναντι στους άλλους.
Αφήσαμε στο παρασκήνιο την υπεράσπιση των “θέλω” και των “χρειάζομαι”.
Παραχώσαμε ατσούμπαλα σε σκονισμένες γωνίες τόσο την υπευθυνότητα όσο και την αποφασιστικότητα του “αυτό που λέω, το εννοώ”.
Πριν πεις “ναι”,
βεβαιώσου ότι εννοείς “ναι”.
Πριν πεις “ναι”,
να είσαι σίγουρος ότι δεν λες “όχι” στον εαυτό σου, στις ανάγκες και στα “θέλω” του.
Πριν πεις “ναι” εξέτασε αν θα ήθελες να σου λένε “ναι”, ενόσω εννοούν “όχι”.
Και να μην ξεχνάς ότι τις περισσότερες φορές…
Το να λες “όχι” είναι ένα μεγάλο “ναι”. Σε σένα και στους άλλους._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.