Το βελάκι σου πρώτα κεραυνοβόλησε
τον εγκέφαλό μου.
Δεν ξέρω ακόμα
αν με στόχευσες υποσυνείδητα ή αν εκπυρσοκρότησε η φαρέτρα σου.
Ήταν ένστικτο;
Ήταν τύχη;
Θα μου πεις…
Ποιός νοιάζεται, τελικά, τί τροφοδότησε την αρχή;
Το βελάκι σου πρώτα
κεραυνοβόλησε
τον εγκέφαλό μου.
Δεν τον λάβωσε.
Δεν τον πλήγωσε.
Δεν τον διαπέρασε τρυπώντας τον.
Δεν τον νάρκωσε.
Τον ταρίχευσε.
Ναι!
Μου ταρίχευσες τον εγκέφαλο.
Στην πιο ζωντανή του στιγμή,
Στην πιο υψηλή κορυφή του γραφήματός του,
Στην πιο ηλεκτρώδη σκέψη του,
Στην πιο έκπληκτη ματιά του,
Στο πιο φωτεινό του λεπτό…
Πέταξες το βελάκι σου,
το -τυχαία ( ; ) – εμποτισμένο με την ίδια, μα τόσο ίδια μας, την ύπαρξή μας &
ταυτόχρονα εμποτισμένο με το αντίδοτο για τις πληγές μου.
Και τον κρατάς εκεί.
Ακόμα.
Πάντα ζωηρό.
Πάντα οξύ.
Πάντα ηλεκτρισμένο.
Πάντα έκπληκτο.
Πάντα φωτισμένο.
Το βελάκι σου έκανε ζημιά, τελικά. Όχι;!
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.