Ξέρεις, αυτά τα ανομολόγητα είναι που πιο πολύ σε κατατρώνε.
Εσωτερικά διαβρώνουν ό,τι στέρεο έχεις χτίσει. Του αποδυναμώνουν τα θεμέλια.
Όποιο επίκτητο θετικό χαρακτηριστικό έχεις αποκτήσει.
Ρημάζει ό,τι κουράστηκες να καταφέρεις.
Αυτά τα ανομολόγητα…
Πόσο με θυμώνουν.
Πόσο δειλό και δεινό παράλληλα είναι να κρατάς ανομολόγητα και ανείπωτα όσα νιώθεις και όσα θέλεις.
Πόσο τρομακτικά φαντάσματα γίνονται αυτά τα ανομολόγητα.
Πόσο σε κυνηγάνε.
Πόσο σε κάνουν να φοβάσαι…
Το άγχος ας πούμε, προσπαθώ να το πετάξω από τις σκέψεις μου.
Και το έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό.
Μην σκεφτείς ότι τα έχω όλα λυμένα, σε καμία περίπτωση! Όλα μέσα στη μέση είναι, πεταμένα και ατακτοποίητα.
Και πια δεν ξέρω τί να πρωτομαζέψω. Και υπάρχουν στιγμές που υποφέρω.
Ξέρεις ομως; Δεν αγχώνομαι πια.
Γιατί δεν φοβάμαι!
Δεν φοβάμαι τίποτα που έχει να κάνει με τη ζωή και όχι με τον θάνατο!
Δεν φοβάμαι πια.
Και ξέρω,
μου έχω αποδείξει αμέτρητες φορές ότι ό,τι, μα ό,τι και να γίνει
εγώ θα βρω τρόπο και θα τα καταφέρω να μην χαθώ.
Ξέρω ότι θα επιβιώσω ό,τι και αν συμβεί,
όσο και αν λυσσάει η ζωή να με γονατίσει.
Εγώ θα είμαι όρθια και θα μάχομαι να υποτάξω τη μανία της
και να της υψώσω περήφανη,
ακόμα και αιμόφυρτη αν χρειαστεί,
το μεσαίο δάχτυλο και να της φωνάζω:
“Σε νίκησα πάλι!”
Και αυτό είναι ίσως και το μόνο που κατέκτησα αδιαμφισβήτητα όλα αυτά τα χρόνια που αναπνέω.
Δεν φοβάμαι.
Δεν αγχώνομαι.
Παλεύω.
Όρθια.
Θα νικήσω.
Πάντα θα νικάω.
Δεν αγχώνομαι, δεν μου προσφέρει τίποτα το άγχος.
Δεν φοβάμαι, δεν μου ταιριάζει ο φόβος, είμαι θαρραλέα.
Θα τα καταφέρω, μπορώ ακόμα μια φορά!
Το άγχος είναι ο ανομολόγητο φόβος ότι δεν θα τα καταφέρεις._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.