Είχες πάντα ένα πολύ δικό σου τρόπο
να με κοιτάς,
στο ‘χω ξαναπει.
Από την πρώτη στιγμή.
Και δεν είναι γενικά ο τρόπος σου
να κοιτάς. Έτσι κοίταγες, πάντα, μόνο εμένα.

Έναν τρόπο που ποτέ δε μπόρεσα να
περιγράψω με λίγες μόνο λέξεις.
Γιατί, τα μάτια σου, ήταν ανέκαθεν,
δυό βόμβες που ‘βρίσκαν κέντρο
την ψυχή μου.

Είχαν θέρμη, ζεστασιά και συγγένεια.
Είχαν φωτιές, έρωτα και ηλεκτρισμό.
Είχαν αγκαλιά, φωλιά κι ασφάλεια.
Είχαν αγάπη, ελευθερία και σταθερότητα.
Είχαν οικειότητα, απορία κι εξερεύνηση.
Είχαν ευγένεια, θρασύτητα και κτητικότητα.
Είχαν “Παρών!”.
Είχαν παρόν και μέλλον.
Είχαν καλοσύνη κι αλητεία.
Είχαν αγιοσύνη κι αμαρτία.
Είχαν σπίτι.

Πρώτα αγάπησα τη θέρμη στα μάτια σου.
Και, αλήθεια, πόσο μου λείπει στιγμές-στιγμές…_