Είχες πάντα ένα πολύ δικό σου τρόπο
να με κοιτάς,
στο ‘χω ξαναπει.
Από την πρώτη στιγμή.
Και δεν είναι γενικά ο τρόπος σου
να κοιτάς. Έτσι κοίταγες, πάντα, μόνο εμένα.
Έναν τρόπο που ποτέ δε μπόρεσα να
περιγράψω με λίγες μόνο λέξεις.
Γιατί, τα μάτια σου, ήταν ανέκαθεν,
δυό βόμβες που ‘βρίσκαν κέντρο
την ψυχή μου.
Είχαν θέρμη, ζεστασιά και συγγένεια.
Είχαν φωτιές, έρωτα και ηλεκτρισμό.
Είχαν αγκαλιά, φωλιά κι ασφάλεια.
Είχαν αγάπη, ελευθερία και σταθερότητα.
Είχαν οικειότητα, απορία κι εξερεύνηση.
Είχαν ευγένεια, θρασύτητα και κτητικότητα.
Είχαν “Παρών!”.
Είχαν παρόν και μέλλον.
Είχαν καλοσύνη κι αλητεία.
Είχαν αγιοσύνη κι αμαρτία.
Είχαν σπίτι.
Πρώτα αγάπησα τη θέρμη στα μάτια σου.
Και, αλήθεια, πόσο μου λείπει στιγμές-στιγμές…_
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.