Δεν πίστεψα ποτέ ιδιαίτερα στα παραμύθια.
Μου φαίνονταν πολύ ουτοπικά πλασμένα.
Περιέγραφαν εύκολες μάχες και
ευκολόβατες ζωές.
Άλλωστε, στα παραμύθια που
διάβαζα υπήρχε μόνο ένας κακός.
Ένας δράκος. Μία κακιά μάγισσα.
Ό,τι κι αν ήταν, το κακό, ήταν ένα.
Αλλά στη δική μου ζωή υπήρξαν και
κακοί, και δράκοι, και κακές μάγισσες.
Όλα παραπάνω από ένα…
Οπότε εξ’ορισμού, τα παραμύθια
μου φαίνοται ουτοπικά και
οι μάχες που οι ήρωες ή οι ηρωίδες
καλούνταν να νικήσουν, ώστε να βρουν την ευτυχία τους, σχετικά απλές.
Δεν πίστεψα ποτέ στα παραμύθια.
Πίστευα πάντα όμως ότι όφειλα,
απέναντι στον εαυτό μου και μόνο,
να γράψω το δικό μου παραμύθι.
Και κάθε μέρα να πορεύομαι
προς την ευτυχία μου.
Ακόμα το γράφω…
Πάντα πίστευα ότι τα παραμύθια
είναι για να τα ζεις.
Όχι για να τα πιστεύεις._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.