Κάπου διάβασα τελευταία,
το “τα καλά παιδιά δεν έχουν τύχη.”
Με έβαλε σε σκέψεις, δεν σου κρύβω.
Δεν πίστεψα ποτέ στην τύχη, ειδικά στη δική μου.
Πάντα ανάποδη ήταν και μανιασμένη.
Ό,τι πετύχαινα και σε ό,τι αποτύχαινα
πάντα επιβράβευα ή …διόρθωνα τον εαυτό μου.
“Τα καλά παιδιά δεν έχουν τύχη”…
“Καλά παιδιά” για ποιόν;
για τον εαυτό τους ή για τους άλλους μόνο;
Ξέρεις, έχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα, προσπαθώντας να γίνουμε αποδεκτοί και αγαπητοί, οι ανασφαλείς.
Και ξεχνάμε πόσο ασύγκριτα μεγαλύτερη σημασία έχει η αυτοεικόνα,
έναντι της γνώμης των άλλων…
Τα καλά παιδιά λοιπόν δεν έχουν τύχη
γιατί ζουν και αναπνέουν για να παραμένουν πάντα “καλά παιδιά” για τους άλλους.
Βλέπουν ή δημιουργούν μόνο τις “υποχρεώσεις” τους απέναντι στους άλλους. Και φυλακές.
Δεν διεκδικούν αυτά που λαχταράνε.
Δεν απαιτούν τα δικαιώματα τους.
Τα καλά παιδιά καλουπώνονται και αυτο-καταπιέζονται.
Θυσιάζουν πολύτιμες στιγμές στον βωμό του να παραμείνουν τα “καλά παιδιά”.
Τα καλά παιδιά κυνηγάνε πάντα ένα καρότο που τους έχουν κρεμάσει πάνω από το κεφάλι τεχνηέντως για να τρέχουν πάντα στην κούρσα ακούραστα.
Τα καλά παιδιά δεν είναι ποτέ αρκετά καλά για τους άλλους. Και πάντα ματαιώνονται προσπαθώντας.
Τα καλά παιδιά δεν γίνονται τραχείς ή αγενείς άνθρωποι,
ούτε καν σε αυτούς που τους πατάνε.
Για να μην τα κακολογήσει κάνεις…
Τα καλά παιδιά θεωρούν ότι η γη γυρνάει με αγάπη και κατανόηση. Παραβλέποντας το ότι ζουν σε ζούγκλα.
Τα καλά παιδιά μένουν ανικανοποίητα πάντα.
Με τα όνειρά τους στα χέρια σα σπασμένα παιχνίδια.
Τα -για τους άλλους- καλά παιδιά είναι πολύ κακά παιδιά απέναντι στο εαυτό τους.
Και όχι, δεν έχουν καμία τύχη.
Γιατί η ζωή στην κοινωνικοποιημένη ζούγκλα που ζούμε δεν θέλει τύχη,
θέλει θαρραλέα τόλμη και αλύγιστη διεκδίκηση.
Και η ευτυχία είναι απόλυτη επιλογή.
Όχι παρεμπιπτόντως τύχη.
Τα καλά παιδιά δεν έχουν τύχη γιατί τα ίδια επιλέγουν να αυτοκαταδικαστούν._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.