Υπήρξα χρόνια συναισθηματικά βουλιμική.
Έτρωγα ό,τι να’ναι,
χωρίς να μπορώ να το μεταβολίσω.
Μου’πεφτε λίγο το συναίσθημα που είχαν να μου δώσουν.
Και η ανεπάρκειά του,
τελικά, πολύ βαριά.
Έχω υπάρξει και συναισθηματικά ανορεξική.
Δεν ήθελα, δεν άντεχα κανενός είδος συναίσθημα.
Το απέφευγα σαν το διάολο το λιβάνι.
Τώρα πια, δεν είμαι ούτε βουλιμική,
ούτε ανορεξική. Θεραπεύτηκα.
Είμαι όμως συναισθηματικά λαίμαργη.
Στο συναίσθημα που παίρνω από σένα,
στην φροντίδα που έχεις να μου δώσεις,
στην ουσιώδη παρουσία σου που κατακλύζει όλη μου την ύπαρξη,
στο άγγιγμά σου που ζεσταίνει την ψυχή μου,
στη φωνή σου που μου λέει όσα σκέφτεσαι,
στα μάτια σου που μου λένε όσα νιώθεις,
στην ανάγκη σου για μένα που μου φαρδαίνει το δρόμο για την ευτυχία,
κάνοντάς τον από μονοπάτι, λεωφόρο,
στην έννοια σου που, διάολε, τόσο τη χρειάζομαι.
Είμαι συναισθηματικά λαίμαργη.
Όλα τα αισθάνομαι και τα λιμπίζομαι,
τα νιώθω και μου τρέχουν τα σάλια,
σαν παιδί που βλέπει το γλυκό στη γυάλα
και θέλει να το φάει.
Ξέρει θα πασαλειφτεί μ’αυτό,
αλλά τρώγοντάς το, θα το απολαύσει όσο τίποτα.
Και μετά, με πασαλειμένη μουρίτσα,
θα χαμογελάει ευτυχισμένο.
Αμετανόητα κι αδιόρθωτα,
αθεράπευτα και πεισματικά,
συναισθηματικά λαίμαργη.
Για σένα._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.