Την Πρωτοχρονιά, πέθαινα να έχω το φιλί σου για πρώτο της χρονιάς.
Κι ας είχα τόσα φιλιά και τόσες αγκαλιές να μου δώσουν αγάπη.
Ξημερώματα των γενεθλίων μου ήθελα να μου ψιθυρίσεις “Χρόνια πολλά, Σπί(τι) μου, να σε χαίρομαι”, ακόμα κι αν ήσουν μισοκοιμισμένος και ξεθεωμένος από την μέρα που είχε περάσει.
Κι ας μην με άφησαν ποτέ οι αγαπημένοι μου χωρίς ευχές ειλικρινείς και γεμάτες γλυκά λόγια.
Την ημέρα της γιορτής μου ήθελα να με πας μια βόλτα στο Λυκαβηττό κι ας είχε κρύο.
Κι ας μην έμεινα ποτέ μόνη μου στη γιορτή μου.
Το Πάσχα σε ήθελα να γελάμε με τους δικούς μας ανθρώπους στο γιορτινό τραπέζι, τρωγοπίνοντας.
Κι ας πέρναγα πάντα καλά με τους ανθρώπους μου.
Όταν θα είχα επιτυχίες σε ήθελα εκεί δίπλα μου, να καμαρώνεις για μένα και να με κοιτάς στα μάτια να το ξέρω.
Κι ας ήμουν ήδη εγώ περήφανη για μένα.
Όταν θα έχανα κάποια μάχη, πάλι σε ήθελα εκεί να με παρηγορήσεις και να μου θυμίσεις πόσα κατάφερα και πόσο δεν πειράζει που μια φορά έχασα.
Κι ας σηκώθηκα πολλές φορές μόνη μου, πριν σε βρω.
Όταν θα ήμουν γριπιασμένη σε ήθελα δίπλα μου να με φροντίσεις. Κι ας είχα τόσους ανθρώπους να ανησυχούν για μένα. Κι ας μπορούσα και μόνη μου.
Μα πιο πολύ από όλες τις μέρες,
σε χρειαζόμουν τις πιο ασήμαντές μου.
Κάτι Δευτέρες απογεύματα, αδιάφορες και
κάπως μελαγχολικές, να μου τις κάνεις εσύ σημαντικές κι αυτές. Κι ας μην ήταν πριν από σένα.
Θα γίνονταν σημαντικές κι οι μέρες μου αυτές.
Μόνο που θα άκουγα την ανάσα σου.
Μόνο που θα έβλεπα τα μάτια σου να μου γελάνε.
Μόνο που θα χαζολογάγαμε στην τηλεόραση.
Στις ασήμαντές μου μέρες σε ήθελα πιο πολύ από τις σημαντικές μου,
γιατί πάντα είχες ένα τρόπο να κάνεις τα πιο ασήμαντα, άκρως σημαντικά για μένα._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.