Spykou

Σιδερένια γροθιά σε βελούδινο γάντι._

Δεν είναι λίγες οι φορές
που κοιτάω προς τα πίσω.
Όχι γιατί αναπολώ το παρελθόν μου,
σε καμία περίπτωση.
Ούτε καν τους εκάστοτε εαυτούς μου
που εντέλει κατάφερα και ξεφορτώθηκα.

Μα είναι που το κάνω
για να δω πόσο άλλαξα εγώ η ίδια
και τελικά, αν και κατά πόσο βελτιώθηκε
η ζωή μου και οι συνθήκες της
από την κάθε μικρή, μεγάλη ή τεράστια αλλαγή μου.

Κάπως σαν να δίνω εξετάσεις στο σχολείο
με επιτηρήτρια και διορθώτρια
εμένα την ίδια, και στις τρεις θέσεις.
Ακούγεται σχεδόν εγωπαθές,
αλλά επειδή ποτέ δεν κλαψούριζα,
ακόμα και όταν έκλαιγα πολύ- επέλεγα να το κάνω μόνη μου
από περηφάνια,
οπότε ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που ξέρουν την πραγματικά αιματηρή διαδρομή μου μέχρι εδώ…
Και εκείνοι, δεν θα με έβαζαν ποτέ
στη θέση της εξεταζόμενης.
Ούτε τους εαυτούς τους στη θέση απέναντί μου.

Και συνειδητοποιώ ότι όλες οι αλλαγές μου,
κυρίως οι τεράστιες σε κόπο,
αυτές που με έκαναν να ξεπεράσω τον εκάστοτε εαυτό μου
και να γεννήσω έναν νέο σε βελτιωμένη έκδοση,
έκαναν κάτι που δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω:
Μέσα μου, ο πυρήνας μου είναι ίδιος.
Το ίδιο ευαίσθητο, γλυκό, δοτικό πλασματάκι που γεννήθηκα…
με πολλή υπομονή, άπειρη επιμονή
και αμέτρητα όνειρα.
Και αυτή μου την πλευρά,
την απολαμβάνουν σχεδόν όλοι.
Όχι όμως όλοι στην ίδια κλίμακα,
και όχι στην ίδια ένταση.
Όμως όλα αυτά είμαι μέχρι να με πληγώσεις.
Αν τύχει και το κάνεις,
τότε γίνομαι κάτι που ούτε καν εγώ αναγνωρίζω καλά-καλά.

Δεν εκδικούμαι. Δεν κλαψουρίζω.
Δεν ρίχνω πυρά αντίποινας.
Κλειδώνω όμως. Κωφεύω.
Παγώνω. Φεύγω. Ανεπιστρεπτί.
Συγχωρώ… κάποτε- όταν περάσει ο πόνος μου,
αλλά δεν ξεχνάω ποτέ.

Και κάπως έτσι συνειδητοποιώ
ότι, πια, είμαι…
σιδερένια γροθιά
σε βελούδινο γάντι._

facebook Share on Facebook