Ξέρω ότι ήδη αναρωτιέσαι πού πήγε η ορθογραφία μου και στις δύο λέξεις του τίτλου, η μία είναι ανορθόγραφη… Αμμμμ, δεν είναι…
Θα τα πάρω από την αρχή…

Εισαγωγικά, θα σου πω ότι όλη η βιομηχανία της μόδας στηρίζεται παγκοσμίως και ανέκαθεν στην εκ γεννετής ανάγκη των ανθρώπων να μοιάζουν κάπου και εν τέλει μεταξύ τους. Γιατί μοιάζοντας, νοιώθουν ότι ανήκουν σε μια ομάδα.
(Αν και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν πίστευα στις μεγάλες ομάδες. Γιατί πια παύεις να είσαι μέρος της ομάδας και μεταμορφώνεσαι σ’ ένα πλάσμα ακόμα στο σωρό. Για αυτό και η δουλειά μου πρεσβεύει και υπηρετεί την μοναδικότητα.)

Οι παίκτες των αθλητικών ομάδων έχουν ίδιες, μεταξύ τους, ενδυματολογικές εμφανίσεις γιατί έτσι αναγνωρίζουν τον συμπαίκτη και τον ξεχωρίζουν από τον αντίπαλο την ώρα του αγώνα.

(Μπορώ να σου βρω ένα τσούρμο παραδείγματα, τα οποία αν σκάψεις λίγο το κεφάλι σου, θα βρεις και μόνος σου, αφού έπιασες το νόημα ήδη από τα παραπάνω.)

Οι έρευνες λένε ότι οι υγιέστερες και μακροβιότερες ανθρώπινες σχέσεις και ειδικά οι ερωτικές-που είναι ακόμα πιο δύσκολες από τις φιλικές π.χ., συνάπτονται ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιάζουν μεταξύ τους και σε ψυχισμό, αλλά και σε φυσικά χαρακτηριστικά.
Οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτό συμβαίνει γιατί αντιλαμβάνονται με το μυαλό και συναισθάνονται με την καρδιά ο ένας τον άλλον βαθιά και απόλυτα. Επικοινωνούν με μεγαλύτερη ευκολία, νοιώθουν οικειότητα και, βασικότερο όλων, αποδέχονται ο ένας τον άλλον ακούραστα και αβασάνιστα. Γιατί ό,τι σου είναι οικείο μπορείς και να το διαχειριστείς ευκολότερα και πιο άρτια.
Όσο για την ομοιότητα φυσικών χαρακτηριστικών, ένα ζευγάρι που ο ένας μοιάζει με τον άλλον, δεν σου φαίνεται πιο ταιριαστό, από ένα που δεν μοιάζει;!

Τελικά, ο οργανισμός σου υπό κανονικές συνθήκες, αυτό που θα πολεμήσει είναι το ξένο σώμα (πχ. το μικρόβιο), αλλά όχι το ίδιο του το αίμα ή κάποιο άλλο όργανό του. Αν πολεμήσει τα τελευταία, αυτοκαταστρέφεται. Σωστά;

Πάμε λίγο στα δικά μας τώρα…

Γεννήθηκες μια ωραία μέρα ή νύχτα. Μετά το πρώτο σου κλάμμα και την πρώτη σου ανάσα, ήρθαν τα δάκρυα χαράς όσων σε αγαπούν από τον πρώτο χτύπο της καρδιάς σου και στην συνέχεια θα στο δείξουν με το δικό τους ή το δικό σου τρόπο. Αφού όλοι χαρούν που είσαι ένα υγιές ροδαλό μικροσκοπικό πλασματάκι, θα αναρωτηθούν : “σε ποιόν μοιάζει;”
(Εμένα ας πούμε πάντα μου λέγανε -και ακόμα μου λένε- ότι μοιάζω στη μαμά μου. )

Θα μεγαλώσεις σε μια οικογένεια που -ιδανικά- θα έχει δύο γονεϊκά πρότυπα, τα οποία στο μυαλό σου θα τα έχεις σαν την πιο παραμυθένια ένωση δύο ανθρώπων, σίγουρα μέχρι το σημείο που θα αρχίσεις να αποδομείς τις ανθρώπινες σχέσεις για να τις κατανοήσεις. Μετά ίσως και να εγκαταλείψεις αυτή τη …μεγάλη ιδέα, γκρεμίζοντας μέσα σου τα πρότυπα της σχέσης τους, ίσως και των γονιών σου ως μονάδες.
(Μέχρι και τις αρχές Δημοτικού, θεωρούσα ότι επειδή τον πατέρα μου τον φώναζαν “Κώστα” και τη μαμά μου “Καίτη”, γιορτάζουν την ίδια μέρα. Γιατί είναι ένα. Και γιατί τα ονόματά τους ξεκινάνε και τα δύο από το ίδιο γράμμα, άρα μοιάζουν. )

Μετά θα γνωρίσεις ένα αδερφάκι, που είτε υπήρχε ήδη πριν από σένα, ή θα έρθει μετά.
Αν έχετε το ίδιο φύλο, τότε εξ’ορισμού έχετε ήδη ένα κοινό.
Όσο μεγαλώνετε παράλληλα, όποιος σας γνωρίζει, το πρώτο πράγμα που θα προσπαθεί να συμπεράνει θα είναι το αν και κατά πόσο μοιάζετε μεταξύ σας.
(Με την, κατά 6+ χρόνια μικρότερη, αδερφή μου, Δήμητρα, δεν μοιάζαμε ποτέ σε τίποτα. Ούτε σε φυσικά χαρακτηριστικά, ούτε σε χαρακτήρα, ούτε στις οικογενειακές συνθήκες που μεγαλώσαμε. Καταφέραμε όμως το ακατόρθωτο μέσα στην ανομοιότητά μας. Να μοιάζουμε στο πόσο αληθινά και βαθιά αγαπάμε η μία την άλλη. Και αυτό το χτίσαμε μόνες μας. Και είναι ένα από τα πράγματα για τα οποία πάντα θα νοιώθω τυχερή και περήφανη.
* θα σου πω όμως ότι όσο μεγαλώνω, της μοιάζω !)

Ξεκινάς το σχολείο. Μπαίνεις σε ένα μεγαλύτερο κύκλο ανθρώπων από ότι αριθμητικά έχει η στενή οικογένειά σου. Μπορείς να θυμηθείς ποιόν πρωτοπλησίασες; Κάποιον που αργότερα τον έστεψες “φίλο/φίλη” και σου έμοιαζε. Πόσες φορές σας ρώτησαν αν είστε αδέρφια;!
(Εδώ δεν μπορώ να σου φέρω παράδειγμα από την ζωή μου. Από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι, σχεδόν, τίποτα. )

Φτάνεις στην βιολογική ενηλικίωση, στα 18 σου δηλαδή. Περνάς στο Πανεπιστήμιο ή πιάνεις την πρώτη σου δουλειά. Γνωρίζεις ήδη ασύγκριτα περισσότερους ανθρώπους από ότι όταν πρωτοπήγες σχολείο. Με ποιούς συναναστρέφεσαι; Με αυτούς που έχεις κοινό τρόπο διασκέδασης. Με αυτούς που ακούτε την ίδια μουσική. Με αυτούς που, σε κάτι, μικρό ή μεγάλο, μοιάζετε.
(Πολλοί οι “φίλοι” σε αυτή τη φάση. Πόσοι θα μείνουν τελικά για αργότερα; )

Και ξαφνικά, φτάνεις στην συναισθηματική ενηλικίωση… η οποία δεν μπορεί να καθοριστεί και οριοθετηθεί από την βιολογική ηλικία. Γιατί σε κάθε άνθρωπο έρχεται σε διαφορετικό χρόνο, ενώ σε άλλους – λυπάμαι που το λέω- δεν έρχεται ποτέ.
Αυτοί που ενηλικιώνονται συναισθηματικά, συνήθως το καταφέρνουν, με τεράστιο κόπο, μετά την προσωπική τους αναδόμηση ύστερα από ένα ή περισσότερα ταρακουνήματα που θα προκαλέσουν τεράστιο ηλεκτρο-σοκ σε όλο το συναισθηματικό τους είναι.
Η συναισθηματική ενηλικίωση χτίζεται σιωπηλά μέσα σου βήμα-βήμα, αλλά μια μέρα σκάει στα μούτρα σου σαν λαστιχάκι που έφτασε στο σημείο θραύσης του. Όπως και η υπομονή. Και στων γύρω σου επίσης.
Εκείνη τη σωτήρια μέρα λοιπόν, είναι σαν να κάνει επανεκκίνηση ο επεξεργαστής αξίας των ανθρώπων που έχεις γύρω σου και αρχίζεις να κάνεις επανυπολογισμό αυτής. Από το μηδέν!
Σου λέω με απόλυτα βιωματική βεβαιότητα ότι θα επαναξιώσεις ελάχιστους ανθρώπους. Και αυτούς θα κρατήσεις στην νέα σου ζωή. Γιατί μετά την συναισθηματική σου ενηλικίωση, δεν θα είσαι ποτέ πια ο ίδιος άνθρωπος.
Και θα με ρωτήσεις : “Και ποιούς θα κρατήσω;”

Και θα σου πω ποιούς θα κρατήσεις, αφού πρώτα σου πω ποιούς θα σουτάρεις…
Θα αποκαθηλώσεις αυτούς που πάντα ψάχνουν με μανιώδη λύσσα να βρουν σε ποιόν μοιάζεις, αν πρώτα δεν έχουν δει ότι είσαι ένα μοναδικό πλάσμα που η χαρακτηριστικότερη του ταυτότητά του δεν είναι η ομοιότητα των φυσικών χαρακτηριστικών που κληρονόμησε.
Την σχέση των γεννητόρων σου μεταξύ τους. Και, στο ‘πα και πιο πριν, ίσως και τους ίδιους, τον καθένα ξεχωριστά. Αν δεν τους ακυρώσεις, σίγουρα θα τους επαναξιολογήσεις.
Τα αδέρφια σου, αν δεν έχετε καταφέρει να χτίσετε μια αμφίπλευρα υγιή σχέση. Μια σχέση μέσα στην οποία θα νοιώθουν όλοι ισότιμα άνετα.
Τους φίλους που πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Γιατί όντας ενήλικος συναισθηματικά, θα χρειάζεσαι και άλλα πολύ βασικότερα στοιχεία από αυτά που είχες τότε. Αυτοί θα επανονοματοδοτηθούν ως “γνωστοί”- αν δεν ξεκόψεις τελείως.
Το σύντροφό σου αν εκείνος έχει παραμείνει συναισθηματικά ανήλικος, ενώ παράλληλα δεν έχει καν παρατηρήσει την αλλαγή σου.

Θα κρατήσεις αυτούς που γελάτε με τα ίδια αστεία και κλαίτε με τα ίδια ερεθίσματα. Γιατί όποιο και αν είναι το συναίσθημα την εκάστοτε στιγμή, θα μπορείτε να το ζείτε μαζί.

Αυτούς που αγαπούν τις ίδιες μουσικές και τις ίδιες ταινίες με σένα. Γιατί μαζί τους θα χαμογελάει η ψυχή σου.

Αυτούς που το μυαλό τους εκπέμπει στο ίδιο μήκος κύματος με το δικό σου.
Αυτούς που σκέφτονται το ίδιο πολύ και το ίδιο βαθιά με σένα. Γιατι αλλιώς πώς να συνεννοηθείτε;

Που έχουν τα ίδια “θέλω” από τη ζωή. Γιατι μόνο αυτοί θα μπορούν να σε συντροφεύσουν ακούραστα και αδιαμαρτύρητα στην πορεία που θα κάνετε χέρι-χέρι.

Αυτούς με τους οποίους έχεις ίδια βιώματα. Γιατί μόνο αυτοί μπορούν να σε καταλάβουν με το μυαλό, αλλά κυρίως με την καρδιά.

Αυτούς που τα εξογκώματα και τα βαθουλώματα του χαρακτήρα τους είναι ίδια με τα δικά σου. Γιατί έχουν τις ίδιες “σκληρύνσεις” και τις ίδιες ευαισθησίες.

Θα κρατήσεις αυτούς που ξέρουν ποιός είσαι και θα σε αγαπάνε ακριβώς για αυτό. Ή για να το θέσω πιο σωστά, θα σε αγαπάνε παρά το ότι είσαι ακριβώς αυτός που είσαι, μερικές φορές. (Μην ξεχνάς ποτέ ότι όλοι έχουμε και κακό εαυτό.) 
Γιατί ξέρουν τί γέννησε τον κακό σου εαυτό. Γιατί έχουν και οι ίδιοι, κακό εαυτό.

Αυτούς, τελικά, που όταν τα χέρια ανοίγουν και οι αγκαλιές κλείνουν, ακούγεται εκείνο το μαγικό “κλακ”. Και αυτό λέγεται κούμπωμα!

Να μην ψάχνεις την τέλεια μονάδα.. δεν υπάρχει. 
Να ψάχνεις το ίδιο, το ισάξια, το αντίστοιχα ατελές με σένα… 
Δύο ίδιο(ι) ατελείς φτιαχνουν μία αρμονική τέλεια ολότητα! 
Να σου μοιάζει αυτό που ψάχνεις.. 
Να σου αρμόζει .. 
Να σε νοιώθει, χωρίς να μιλάς..
Να σε αγγίζει, χωρίς να σε ακουμπάει.. 
Να σε κοιτάει, χωρίς να σε βλέπει..
Να σε ξέρει, χωρίς να σε έχει ζήσει.. 
& ίσως εκεί είναι ο παραδεισένιος θησαυρός… στην ολότητα με την ίδια ατελή ύπαρξη που τόσο σου μοιάζει.. σ’εκείνο το τέλειο κούμπωμα !

Spykou – 22 Ιουν 2018

Στους ίδιους σου αν-οίκεις λοιπόν.
Γιατί αυτοί, μόνο αυτοί είναι το σπιτικό σου.