Ο κόσμος πάει μπροστά
από αυτούς τους λίγους,
τους τρελλούς που έχουν
φουρτούνα στο μυαλό.
Που δεν εφησυχάζονται στα σίγουρα,
τα εύκολα, ή τα αναμενόμενα.
Αυτούς που τα “πρέπει” τα ξένα
αδυνατούν να σταθούν εμπόδια
στα προσωπικά, απόλυτα, τρανά,
ανίκητα “ΘΕΛΩ”… εντέλει.
Απ’αυτούς που αγαπάνε
σαν να μην πληγώθηκαν ποτέ.
Που δίνονται απόλυτα
σαν να μην τους πρόδωσαν ποτέ.
Που νοιάζονται και σέβονται
γιατί αυτό πηγάζει από μέσα τους.
Επαναστατούν.
Μάχονται.
Αντέχουν.
Πέφτουν.
Σηκώνονται.
Ξαναπέφτουν.
Ξανασηκώνονται όσες φορές πέσουν,
συν μία ακόμα.
Ξέρουν ότι, μάλλον,
δεν θα καταφέρουν
ν’ αλλάξουν τον κόσμο,
αλλά παλεύουν κι ελπίζουν
κάθε μέρα για αυτό.
Ξέρουν ότι δεν υπάρχει “για πάντα”,
αλλά συνδέονται σαν να υπάρχει.
Ξέρουν ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο,
αλλά ονειρεύονται να βρουν το ήρεμο λιμάνι τους, …κάποτε.
Αυτοί οι τρελοί, λοιπόν,
Αυτοί οι επαναστάτες,
Αυτοί οι ξεροκέφαλοι με τα αδέκαστα “θέλω”…
Έχουν περάσει πολλές φουρτούνες.
Δεν είναι να τους ζηλεύεις.
Είναι να τους θαυμάζεις κ να παραδειγματίζεσαι.
Μην τους ζηλέψεις στιγμή…
Έχουν κολυμπήσει σε βαθιά νερά
χωρίς σωσίβια.
Μόνοι.
Πολλές φορές.
Κ είχαν μόνο πείσμα.
Κ ένα χάρτινο καραβάκι στην τσέπη,
που μπορεί να μούσκεψε…
αλλά είναι πάντα εκεί
να τους θυμίζει ότι μαζί με αυτό,
σώθηκαν, τελικά και τα όνειρά τους._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.