Ποιόν άνθρωπο αξίζεις στ’αλήθεια;

Ποιόν άνθρωπο, στ’αλήθεια,
αξίζεις περισσότερο απ’αυτόν
που θέλει αδιάκοπα,
που ξέρει γενετήσια,
που μπορεί αβίαστα
να σε κάνει ευτυχισμένη;

Ποιά η αξία της συνύπαρξης,
αν όχι η ευτυχία των δύο
που η ένωσή τους φτιάχνει ένα
τόσο δα μικρούλι μα παντοδύναμο,
κρυμμένο μα ολόφωτο,
απόμερο μα ολάνθιστο,
σπάνιο μα αξιοθαύμαστο,
… μοναδικό συμπαν;!_