Πάντα είχα όνειρα.
Άλλοτε μικρά, άλλοτε μεγάλα.
Συνήθως δεν ήταν ή …δεν έμοιαζαν άπιαστα όταν τα σχεδίαζα.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, αιθεροβάμων δεν υπήρξα ποτέ.
Ονειροπόλα πάλι, μάλλον ναι.
Ή ίσως απλά να έβαζα λίγο περισσότερο πάθος στους στόχους μου,
και να τους μεταμόρφωνα αυτόματα σε όνειρα.
Αλήθεια, ποια η διαφορά του ονείρου από τον στόχο;…
Ίσως ο δεύτερος να είναι μια λογικευμένη μετάφραση του πρώτου.
Δεν είμαι και σίγουρη…
Με τα όνειρά μου αποσυνδέθηκα κάποια στιγμή,
χάνοντας η ίδια τον δρόμο μου ολόκληρο,
μαζί και τον εαυτό μου.
Ξαναβρίσκοντάς τα, όνειρα, δρόμο και εαυτό,
άρχισα να κάνω όνειρα δίχως τέλος.
Διψασμένα και αχόρταγα.
Το κακό με μένα είναι ότι επενδύσω στα όνειρά μου. Τα οραματίζομαι να γίνονται ζωή.
Και έτσι δίνω ενέργεια, αγάπη, κόπο, μυαλό και ψυχή για να τα ενσαρκώσω.
Δίνω το είναι μου ολάκερο.
Και μετά αλλάζουν τα δεδομένα και οι συνθήκες…
Και μένω κατάκοπη και ματαιωμένη να κοιτάω τα όνειρά μου να “παγώνουν”, ενώ τόσο τα προσπάθησα,
αλλά ποτέ, τελικά, δεν τα καταφέρνω όπως τα θέλω.
Και καλούμαι να κάνω εκπτώσεις για να έχω κάτι που να τα θυμίζει… στο περίπου.
Και αναρωτιέμαι, αξίζει;
Από την άλλη…
Ποια είναι η σωστή στιγμή για να σβήσεις τα όνειρά σου;_
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.