Παγιδεύομαι σε σκέψεις που δεν μου αρέσουν.
Ούτε με βολεύουν. Κανένα μου συναίσθημα δεν νιώθει άνετα δίπλα τους.
Παγιδεύομαι σε πραγματικότητες που δεν διάλεξα.
Μου τις επέβαλλαν. Οι άνθρωποι, οι επιλογές τους ή οι καταστάσεις.
Τί σημασία έχει ποιός;
Επιβεβλημένες είναι και πάλι.
Παγιδεύομαι σε όνειρα που δεν γίνανε ζωή. Και ούτε θα γίνουν.
Όνειρα που γίναν εφιάλτες.
Παγιδεύομαι σε προσδοκίες προδομένες.
Που ακυρώθηκαν. Αυτοκαταστράφηκαν από την ίδια τους την ένταση ίσως.
Ή ήταν εξ αρχής καταδικασμένες;
Παγιδεύομαι σε αναμνήσεις που γίνονται λεπίδες αιχμηρές και ανηλεείς.
Με σημαδεύουν. Με σακατεύουν.
Σαν πυρωμένο σίδερο αφήνουν στίγματα πάνω σε ο,τι απέμεινε από μένα.
Παγιδεύομαι σε λέξεις που δεν γίνανε προτάσεις.
Και πια μόνες τους δεν βγάζουν κανένα νόημα.
Παγιδεύομαι σε μέρες αδιάφορες. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Χωρίς ιδιαίτερο νόημα ζωτικής σημασίας.
Παγιδεύομαι και παιδεύομαι._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.