Ξέρεις τώρα που το ξανασκέφτομαι,
πάντα ήξερα τί ήταν αυτό που ήθελα.
Όχι τόσο με τη λογική, αλλά η ψυχή μου πάντα ούρλιαζε ότι δεν της δίνω αυτό που πιο πολύ χρειαζόταν την εκάστοτε στιγμή.
Λαχανιασμένη ούρλιαζε ότι δεν τις δίνω τα αναγκαία για να ανθίσει,
αλλά κυρίως τους ανθρώπους που χρειαζόταν για να λουλουδιάσει.
Πάντα κάτι έλειπε…
Δεν ξέρω αν έχει τόση σημασία πια,
αλλά αναπόφευκτα προκύπτει η ερώτηση:
Δεν είχα τρόπο να το διεκδικήσω γιατί
οι άνθρωποι γύρω μου δεν είχαν αυτό που χρειαζόμουν,
…ή…
Δεν είχα τρόπο να το διεκδικήσω γιατί
δεν πίστευα τυφλά ότι αδιαπραγμάτευτα αυτό που θέλω μου αξίζει;_
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.