Δε μ’αρέσει ο χειμώνας, πια.
Έφερνε πάντα μια μικρή θλίψη.
Που κάποτε μου ταίριαζε.
Και μ’έκανε να νιώθω στο περιβάλλον μου.
Και ο πάγος και η θλίψη του.
Αλλά όχι πια.
Ο χειμώνας παγώνει με κάποιο τρόπο
τη ζωή.
Επιβλητικά και αδιαπραγμάτευτα.
Χωρίς να τη ρωτάει αν αντέχει.
Τα λουλούδια παγώνουν απ’το κρύο,
κρυσταλλώνει την φύση τους.
Τα πιο πολύχρωμα, μοσχομυρωδάτα λουλούδια είναι παιδιά της άνοιξης.
Τα περισσότερα μαραίνοται στην παρουσία του.
Κάποια ζώα πέφτουν σε χειμερία νάρκη, για να επιβιώσουν.
Τα υπόλοιπα κρύβονται στα καβούκια ή τις φωλιές τους, αν έχουν.
Ενώ κάποια δεν αντέχουν.
Ο ήλιος απουσιάζει συχνά ή
μισοβγαίνει, ο ουρανός είναι σκυθρωπός και
τα σύννεφα κλαίνε πολύ.
Δε μ’αρέσει ο χειμώνας.
Παγώνει τη ζωή και την εξέλιξή της.
Κι εγώ αγαπώ τη ζωή και λατρεύω την εξέλιξη.
Μπορεί να με φοβίζει και λίγο.
Γιατί ξέρω ότι
τίποτα αληθινά ζωντανό
δεν αντέχει να ζει στον πάγο
για πολύ.
Κι ο χειμώνας διαρκεί τουλάχιστον
τρεις μήνες, ακόμα._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.