Είχα πάντα έναν περίεργο τρόπο
ν’αγαπάω τους Μονα-δικούς μου.
Πολλοί δεν τον κατάλαβαν,
παρά μόνο όταν τον έχασαν.
Κάποιοι τον παρερμήνευσαν,
θεωρώντας τον δεδομένο.
Λίγοι τον σεβάστηκαν,
αναγνωρίζοντάς τον ως διαφορετικό.
Ελάχιστοι τον λάτρεψαν,
κι αυτούς τους λάτρεψα εν τέλει.
Ένα τρόπο έχω ν’ αγαπάω:
Τον αντιλληπτό.
Αυτόν που τον καταλαβαίνει το μυαλό σου
και τον νιώθει η ψυχή σου.
Με πολλή λογική
κι άμετρο συναίσθημα.
Τον απαραίτητο.
Αυτόν που σου χρειάζεται για
ν’ανθίσεις.
Γιατί αν δεν ανθίζεις κάτω από τις
ακτίνες της αγάπης μου, τί έννοια έχει να σ’αγαπάω;!
Τον εξατομικευμένο.
Τον τρόπο που θα κουμπώσει πάνω στην ψυχή σου
σαν το κομμάτι που έλειπε.
Όχι σαν βδέλλα,
μα σαν συμπλήρωμα ολοκλήρωσης.
Τον απόλυτο.
Αυτόν που σου λιώνει απ’ τη θέρμη του
τις τραχιές γωνίες για να μαλακώσει η ψυχή σου και να μη σε τσιμπάει.
Που αγκαλιάζει όλα τα ελαττώματα
και λατρεύει όλα τα προτερήματά σου.
Αυτόν που ξέρει να κάνει υπομονή,
αλλά αν προδοθεί, αυτοκαταστρέφεται για πάντα.
Αυτόν που τα βράδυα ξαπλώνεις
αγκαλιά του και νιώθεις την καρδιά του να χτυπά. Για σένα.
Που ξυπνάς το πρωί δίπλα του
και, νυσταγμένος, σε κοιτά μέσα στα μάτια. Σαν άγρυπνος φρουρός.
Αυτόν που σε φροντίζει σα να ‘σαι βρέφος,
ανησυχεί για σένα σαν να’σαι παιδί,
σου μιλάει σαν να’σαι ενήλικος
και σ’αγαπάει σαν να’σαι υπερήλικας. Με μια αγάπη ταγμένη, όχι δεδομένη. Προσηλωμένη, όχι προσηλυτισμένη. Αφιερωμένη, όχι χαμένης ταυτότητας.
Ένα τρόπο έχω ν’αγαπάω.
Τον φυσιολογικό.
Αυτόν που χρειάζεται η φύση η δική σου.
Που θα θρέψει τις πληγές σου.
Που θ’ανθίσει την ψυχή σου.
Που θα ρίξει φως στα μπουντρούμια σου.
Που θ’αγκαλιάσει το σύνολό σου.
Που θα πορευτεί πλάι σου.
Εσύ, πώς αγαπάς;_
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.