Η ζήλεια είναι ένα συναίσθημα
που ποτέ δεν κατάλαβα.
Δεν το ασπάστηκα.
Δεν το δέχτηκα.
Δεν το ένιωσα.
Ποτέ.
Δε ζήλεψα ποτέ κανέναν
για όσα έχει καταφέρει
στη ζωή του.
Ό,τι κι αν είναι αυτό.
Μια όμορφη οικογένεια,
μια λαμπρή καριέρα,
μια αναγνωρισμένη δραστηριότητα.
Δε ζήλεψα. Όχι γιατί τα’χα ή γιατί τα θεωρούσα άμεσα ή εύκολα επιτεύξιμα για τη δική μου ζωή.
Αλλά γιατί αντιλαμβανόμουν ότι
είτε προσπάθησε πολύ για να φτάσει εκεί που έφτασε,
είτε ξεκίνησε την πορεία του
από μια εντελώς άλλη αφετηρία
απ’τη δική μου.
Άρα… στην πρώτη περίπτωση δεν δικαιούμουν να τον ζηλέψω,
ενώ στη δεύτερη θα’ταν χαζό το να τον ζηλέψω.
Θαύμαζα πάντα τους ανθρώπους
που δημιούργησαν το ο,τιδήποτε ισορροπημένο ή πετυχημένο.
Και θαύμαζα κι αυτούς που εξέλιξαν
και ανέπτυξαν αυτό που τους παραδόθηκε.
Μ’άρεσε ν’ακούω ιστορίες επιτυχημένων ή ευτυχισμένων ανθρώπων.
Γιατί μέσα στην ιστορία τους απορροφούσα τις κινήσεις τους και τη διαδρομή τους
μέχρι την επιτυχία ή την ευτυχία.
Ή τη βάση από την οποία ξεκίνησαν.
Κι έτσι, με ενέπνεαν να προσπαθήσω
και παραδειγματιζόμουν.
Να μη ζηλεύεις κανέναν.
Είναι άσκοπη κατασπατάληση ενέργειας.
Να έχεις μόνο στόχους:
Να γίνεις ο καλύτερος δυνατός εαυτός σου σε όλους τους τομείς, εξελισσόμενος και αναπροσαρμοζόμενος
στις εκάστοτε συνθήκες.
Και να ευτυχίσεις. Να πορεύεσαι κάθε μέρα ένα βήμα ακόμα προς την ευτυχία σου.
Και να μην ξεχνάς ποτέ:
Οι χαζοί ζηλεύουν.
Οι έξυπνοι παραδειγματίζονται._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.