Να, ξέρεις,
είμαι από εκείνους τους λίγους,
τους κάπως τρελούς,
τους αρκετά ονειροπόλους,
τους σχεδόν αιθεροβάμονες,
τους αδικαιολόγητα ρομαντικούς,
από εκείνους που πιστεύουν ακόμα στην επικράτηση του καλού, έναντι του κακού,
στη δικαιοσύνη,
στην κατανόηση,
στη νίκη της αγάπης.
Ή ίσως πάλι να είναι απλά θέμα περηφάνιας.
Ή και εγωισμού.
Δεν θέλω να ζητάω.
Δεν ξέρω τί νόημα έχει να ζητήσω κάτι που ονειρεύομαι να μου δώσεις.
Κάπως η ζήτηση αυτή μου χαλάει το όνειρο για έναν κόσμο που χρόνια παλεύω να φτιάξω: το δικό μου…
Ή τελικά μπορεί και να μην ξέρω να διεκδικώ. Δεν έμαθα ποτέ. Και ας προσπάθησα τόσο!
Ναι, ίσως αυτό είναι τελικά.
Κάπως συνειρμικά η διεκδίκηση που θυμίζει “εκδίκηση” και είναι αρνητικά φορτισμένη έννοια στο μυαλό μου.
Ξέρω καλά τί θέλω.
Να διεκδικώ δεν ξέρω._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.