[#ΜαζίΒάζουμεΤελεία είναι οι δικές μας λέξεις. Οι δικές σου και οι δικές μου #μαζί.
Οι απαντήσεις σου στο Facebook και στο Instagram στην ενότητα #ΑνΈβαζεςΤελεία κάθε Δευτέρα, τις Τρίτες θα γίνονται κείμενα! #Πάμε;]
Νιώθω ένα περίεργο κενό ανησυχητικό, τελευταία.
Κάπως σαν άδειο διαμέρισμα που μιλάς μέσα του και κάνει αντίλαλο.
Από την άλλη, το κενό έχει το θετικό ότι δύναται να ξαναγεμίσει με ό,τι επιλέξεις εσύ ότι αξίζει.
Νιώθω φορές-φορές ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει.
Άλλοι λόγω αδιαφορίας ή χλιαρού ενδιαφέροντος,
άλλοι λόγω ανεπάρκειας δικής τους- ίσως είναι απλά απαίδευτοι για τα δικά μου μονοπάτια,
και άλλοι λόγω συγκρουόμενων -μεταξύ μας- συμφερόντων.
Νοιώθω άγχος ανεξέλεγκτο, σκοτεινιά παγωμένης χειμωνιάτικης νύχτας και λύπη θανάτου.
Νιώθω απογοήτευση και θυμό για όλες τις φορές που δεν είχα το θάρρος να ουρλιάξω “ΟΧΙ” σε καταστάσεις και ανθρώπους που μου διέγραφαν με το γινάτι όλα τα “ΝΑΙ” μου.
Που καταπιέστηκα, ζορίστηκα, πόνεσα, υπερ-προσπάθησα να γίνω αρεστό πλάσμα και στόχευα στη αποδοχή τους.
Η παγίδα με αυτούς που σε βάζουν στη θέση του να προσπαθείς για τη αποδοχή τους είναι ότι δεν ξέρουν οι ίδιοι να αποδέχονται. Όχι ότι εσύ δεν είσαι αποδεκτός! Τρομακτικό;
Είναι! Και ότι σου το κάνουν και ότι το επιτρέπεις και ότι το κάνεις και εσύ στον εαυτό σου!
Τί έλεγα; Α! Ναι…
Νιώθω τόσα πολλά που φοβάμαι ακόμα και στον εαυτό μου να τα πω-ούτε αυτός δεν ξέρω αν θα με καταλάβει…
Και κάπου-κάπου δεν νιώθω απολύτως τίποτα.
Όλα στον υπερθετικό βαθμό.
Έτσι είμαι εγώ, των απόλυτα ευδιάκριτων άκρων. Και αυτό προ(σ)καλώ: ή θα με λατρέψεις, ή θα με μισήσεις. Μέση λύση δεν σου δίνεται.
Νιώθω εξάντληση από μια συνεχή προσπάθεια χρόνων που δεν με έβγαλε ακόμα στο ξέφωτο που θέλω και που παλεύω. Γιατί;
Νιώθω παράπονο, ρε γαμώτο.
Νιώθω ανακούφιση και ευγνωμοσύνη κάτι σαν πληρότητα, μια στο τόσο.
Όταν θυμάμαι πώς έφτασα μέχρι το σήμερά μου. Πόσο πέρασα, πόσα διαπέρασα και πόσα ξεπέρασα.
Και κάπως έτσι θυμάμαι πόσο δυνατό και θαρραλέο πλάσμα είμαι.
Τίποτα δεν θα με σταματήσει.
Νιώθω ανυπομονησία μόνο.
Θέλω να ζήσω, όχι να περιμένω.
Αν δεν μπορείς να μου δώσεις ώθηση να πάω στο επόμενο βήμα,
ή να με κρατήσεις από το χέρι να προχωράμε μαζί πλάι-πλάι,
τουλάχιστον μη με σταματάς._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.