Κι αν κάτι θελήσεις να του αλλάξεις,
να τον κάνεις πιο τρυφερό στον εαυτό του.
Να τον μάθεις ν’ αποδέχεται τα λάθη του,
ν’ αγαπάει τα πάθη του,
να πιστεύει στον ίδιο,
ν΄ακούει την ανάγκη του,
να βαδίζει προς την εκπλήρωσή της,
να πορεύεται στην αλήθεια του,
να οσφρίζεται τα όνειρά του,
να ξεμπερδεύει τα μπλεγμένα του,
να εισπνέει ελπίδα
και να εκπνέει δύναμη.

Μα κάν’τον πιο τρυφερό.
Σπάσ’του τις κοφτερές αιχμές απ’ τα βράχια
που τόσο χτυπήθηκαν απ’ τα κύματα της ζωής του
και εντέλει κακοφόρμισαν .
Λόγχες είναι και (τον) τρυπάνε.
Λείανέ τα, δώσ’τους άλλη, όμορφη, μορφή.
Σμίλευσέ τα. Στρογγύλεψέ τα.
Σκάλισε πάνω στα βράχια του στιχάκια
για αγάπη, για έρωτα,
για δύναμη, για όνειρα,
για ζωή, αληθινή ζωή.
Γράψ’του τραγούδια.
Ζωγράφισέ του καρδιές
και ουράνια τόξα.
Και σύννεφα και ήλιους.
Άνοιξε τρύπες στα βράχια,
να μπει ο ήλιος να ζεστάνει τα μπουντρούμια του.
Να βγουν έξω τα λουλούδια του.
Ν’ ανθίσει ολόκληρος. Να μοσχοβολήσει ο κόσμος του.
Μέσα σ’αυτά τα βράχια,
βαθυά έκρυψε την ψυχή του.
Τα πιο τρυφερά ροδοπέταλλά της,
τα πιο χρωματιστά όνειρά της,
τα πιο πολύτιμα “θέλω” της.

Τον άνθρωπό σου, αν θες να τον κρατήσεις κοντά σου για πάντα,
για το δικό σας μοναδικό πάντα,
που μπορεί να ‘ναι μόνο τώρα,
μπορεί και κάτι παραπάνω από μια αιωνιότητα,
να το κάνεις σωστά. Και θρεπτικά. Για ‘κείνον.
Να τον κάνεις ευτυχισμένο.
Να του εκμαιεύεις τον καλύτερό του εαυτό,
να του ανοίγεις την αγκαλιά σου και να χώνεται μόνος του και ανυπόμονα μέσα της,
γιατί ξέρει ότι εκεί αν-οίκει.
Γιατί εκεί είναι το σπίτι του.
Να τον κάνεις άρτιο.
Ολόκληρο. Ανεξάρτητο.
Να επιλέγει να είναι δίπλα σου,
όχι γιατί νομίζει ότι δεν μπορεί χωρίς εσένα,
αλλά γιατί ξέρει ότι θέλει μ΄ εσένα.

Να τον κάνεις τρυφερό,
όχι αδύναμο._