Spykou

Μια ζωή με μια τσάντα στην πλάτη…

Τα πιο σκληρά χρόνια της ζωής μου,
τα πιο πονεμένα ήταν αυτά της εφηβείας μου.
Εγώ πολύ τρυφερή κι εκείνα πολύ κοφτερά.
Με έναν τρόπο με καθόριζαν ακόμα και πολλά χρόνια μετά.
Κι ίσως ακόμα και τώρα, μερικές φορές να με πληγώνουν υποσυνείδητα.
Ή μπορεί απλά κάποιες μέρες που αλλάζει ο καιρός να τραβάνε οι παλιές ουλές μου
και να πονάω.
Δεν ξέρω να σου πω… τι σημασία έχει;

Όλη μου την εφηβεία την έζησα με μια τσάντα στην πλάτη.
Να μοιράζομαι σε δύο κόσμους.
Να πηγαινοέρχομαι.
Να μπαινοβγαίνω.
Να μαζεύω τα λιγοστά απαραίτητά μου σε μια τσάντα.
Να τα φορτώνω στην πλάτη μου.
Να περιπλανιέμαι.
Να χάνομαι.
Να ψάχνω το δρόμο.
Να νομίζω ότι τον βρήκα.
Να πέφτω σε αδιέξοδο.
Να ξαναψάχνω από την αρχή.
Να αποπροσανατολίζομαι.
Να αναπροσαρμόζομαι.
Να σκορπίζομαι.
Να προσπαθώ.
Να προστατεύω τους άλλους.
Να αντέχω.
Να κάνω υπομονή.
Να δείχνω επιμονή.
Να ελπίζω.
Να ματαιώνομαι.
Να αλλάζω.
Να κρύβομαι.
Να προσποιούμαι κάτι άλλο από αυτό που ένιωθα.
Να πνίγω την αλήθεια μου για να μην πληγωθούν οι άλλοι.
Να επαναστατώ.
Να φεύγω.
Να γυρίζω.
Να προχωράω.
Να γυρνάω πίσω.
Να προσπαθώ να κοιτάω μπροστά.
Να κοιτάω πίσω.
Να ονειρεύομαι.
Να λιγοψυχώ.
Να συμπονώ τους άλλους.
Να κοπιάζω.
Να κουράζομαι.
Να παλεύω.
Να συνεχίζω.
Να γονατίζω.
Να δακρύζω.
Να πονάω.
Να συνεχίζω.
Να συνεχίζω.
Να συνεχίζω.
Να συνεχίζω.
Μέχρι τελικής πτώσεως.
Μέχρι σήμερα.

Κι ακόμα και σήμερα, σαν από συνήθεια, μετά από τόσες αλλαγές και τόσα φευγιά που αναγκάστηκα να κάνω,
όταν φεύγω από κάπου,
πάντα κοιτάω πίσω μήπως ξέχασα κάτι ή δεν υπολόγισα σωστά.

Μια ζωή με μια τσάντα στην πλάτη,
να συνεχίζω, μέχρι τελικής πτώσεως…_

facebook Share on Facebook