Spykou

Με το μυαλό σου έπαιξα πολλές φορές. Με την ψυχή σου ποτέ.

Το μυαλό σου, άλλωστε,
ήταν πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Κι ήταν τόσο μοναδικά περίεργο
ότι όσο ανεξήγητα γνώριμο μου ήταν,
ήταν κι άλλο τόσο συναρπαστικά
πρωτόγνωρη η επαφή μαζί του.

Σαν, πώς να στο πω…
Σαν να με προπονούσε χρόνια ολόκληρα η ζωή μου,
να βρω το δικό σου μυαλό
κι η γνωριμία των δυό εγκεφάλων μας
να προκαλέσει ένα νέο,
απαρατήρητο για τους πολλούς,
μα τόσο καθοριστικό για μας,
… Big bang.

Ήταν σαν το νετρόνιό σου
να ‘χε φτιαχτεί για ενωθεί
με το δικό μου πρωτόνιο
και μαζί να κάνουν
την μεγαλύτερη έκρηξη
που ‘χε γίνει ποτέ στις ζωές μας,
διαλύοντάς τις,
ώστε να φτιαχτεί η ζωή μας.
Από δύο, να γίνουν μία!

Αλλά με την ψυχή σου,
δεν έπαιξα ποτέ.
Γιατί η ψυχή είναι λουλούδι
που για ν’ανθίζει και να μοσχομυρίζει
πρέπει να το φροντίζεις,
να του δείχνεις αγάπη αγνή, θρεπτική
και άδολη.
Αλλιώς μαραίνεται ή …
ψάχνει αλλού ήλιο να το θρέψει.
Και μη με ρωτήσεις τί είναι χειρότερο,
γιατί, αλήθεια, δεν ξέρω να σου πω…

Με το μυαλό σου έπαιξα πολλές φορές.
Αμέτρητες σε πλήθος.
Ανεκδιήγητα απολαυστικές.
Ανεξέλεγκτα ερεθιστικές.
Όλες τους.

Και, στο υπόσχομαι, ήλιε μου,
δεν θα ‘χει τελειωμό το κυνηγητό
των μυαλών μας.
Γιατί η περιήγηση, η τρεχάλα και το κρυφτό στους νευρώνες του μυαλού σου,
θα ‘ναι πάντα το αγαπημένο μου παιχνίδι.
Όπως και το δικό σου.
Μα με την ψυχή σου δεν έπαιξα ποτέ.
Κι ούτε πρόκειται.
Εκείνη θα την αγαπάω και
θα τη σέβομαι, όπως της αξίζει.

Για πάντα.
Για το δικό μας μοναδικό πάντα,
που μπορεί να ‘ναι μόνο τώρα,
μπορεί και κάτι παραπάνω
από μια αιωνιότητα._

facebook Share on Facebook