Μεγάλωσα με παραμύθια, μα…

Στα παραμύθια…
Είδα ότι ό,τι κακό συνέβαινε το προκαλούσε στον καλό, ο ένας και μοναδικός κακός της ιστορίας.

Ότι ο έρωτας δεν κοιτάει εμφάνιση.

Μου ‘δειξαν ότι η αληθινή, βαθιά αγάπη δύναται να σε αλλάζει, ακόμα και στην όψη.

Διδάχτηκα ότι για κάθε πριγκίπισσα υπάρχει ένας πρίγκιπας που θα’ρθει στη ζωή της. Γιατί έτσι ήταν γραφτό.

Ότι πρέπει να κάνεις υπομονή για να ξεπεράσεις το κακό.

Έμαθα ότι το κακό νικιέται πάντα από το καλό.
Κι ότι, στο τέλος, ζουν αυτοί καλά
κι εμείς καλύτερα…

Η ζωή, όμως, δεν είναι παραμύθι …
Μου ‘δειχνε από πολύ νωρίς ότι κακός δεν είναι πάντα μόνο ένας.

Κατάλαβα πολύ αργότερα ότι
ό,τι κακό μου συνέβαινε το προκαλούσα εγώ.
Είτε με τις αταίριαστες και ανεπαρκείς επιλογές μου,
είτε από την καταστροφική ανοχή μου προς αυτές.

Είδα ότι ο έρωτας, φυσικά και κοιτάει εμφάνιση.
Απλά, ίσως κοιτάει μ’ ένα πιο διαπεραστικό βλέμα
φτάνοντας ως την ψυχή και το μυαλό.
Κι εκεί αποφασίζει αν μένει ή φεύγει τελικά.

Αποδείχθηκε ότι η αγάπη, σαφέστατα, δύναται να σου αλλάξει
ακόμα και την όψη.
Η αγάπη προς τον εαυτό σου,
και μετά,αυτή που παίρνεις από τους, εμπεριστατωμένα πια, Μονα-δικούς σου.

Πίστευα ότι ο καθένας μας μοιράζεται
περιόδους της ζωής του μ’ανθρώπους που αργότερα, σίγουρα, θα χαθεί. Ότι δεν υπάρχει κάρμα, δίδυμες φλόγες και γραφτά… δεν είμαι σίγουρη πια. Το δουλεύω.

Έχοντας πάει στον προσωπικό μου Άδη και ξαναγυρνώντας στη ζωή,
κατάλαβα ότι για να ξεπεράσεις το κακό δεν χρειάζεσαι υπομονή, αλλά λύσεις.
Κι ανθρώπους ικανούς και πρόθυμους
να σε στηρίξουν όταν και για όσο κουτσαίνεις.

Έμαθα ότι το καλό νικιέται μόνο
από το καλύτερο. Αυτός είναι ο μόνος αληθινός εχθρός του.
Κι ότι στο τέλος, οφείλουμε να ζούμε ευτυχισμένοι. Όχι απλά καλά.

Μεγάλωσα με παραμύθια,
μα προσδοκώ πραγματικότητες.
Αληθινούς ανθρώπους κι αληθινή ζωή.
Πλάι τους.
Παραμυθένια._

Για κάτι λάθη και κάτι πάθη®