Αναγνωρίζω όλα τα καταπιεσμένα “ναι” σου που ήθελαν να είναι “όχι”.
Διακρίνω τις πληγές σου και ας προσποιείσαι ότι έθρεψαν. Βλέπω τα σημάδια.
Αφουγκράζομαι τον βαθύτερο, καλά κρυμμένο, εαυτό σου, αυτόν που τόσο καλά έμαθες να αποκρύπτεις από όποιον μπορεί να κοιτάει μόνο στην επιφάνειά σου.
Μην με ρωτήσεις πώς, ούτε και γιατί. Το πρώτο που μας έδεσε ήταν το πόσο μοιάζαμε οι δύο μας. Θυμάσαι;
Μέσα στα μάτια σου βλέπω τη ζωή που έζησα, γιατί βλέπω τον εαυτό μου.
Μέσα στα μάτια σου όμως βλέπω και τη ζωή που δεν έζησα, αυτή που λαχταράω ακόμα.
Σαν ταινία σε καλοκαιρινό κινηματογράφο που μυρίζει νυχτολούλουδα και ποπ κορν.
Σαν ζεστή φωλιά πουλιών που δεν αποδημούν, γιατί ξέρουν πού αν-οίκουν.
Σαν βόλτα στη θάλασσα που λαμπιρίζει όταν την χαϊδεύει ο ήλιος.
Μέσα στις δυο σου τόσες δα καστανές κουκίδες, βλεπω τη ζωή που έζησα και αυτή που δεν έζησα ακόμα.
Και ίσως για αυτό να ανυπομονώ τόσο.
Και ίσως για αυτό αγωνιώ.
Μην θυμώνεις, όνειρό μου, που νιώθω έτσι. Θυμήσου πόσα πέρασα και θα καταλάβεις.
Εκεί που το παρελθόν ενώνεται με το μέλλον,
εκεί σε περιμένω, αγάπη μου.
Στο “τώρα”, στο κάθε “τώρα” που θα γεννήσει το δικό μας “πάντα”._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.