” …Το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις. Το ήξερα ότι μπορείς. Το έβλεπα στα μάτια σου κ στο μουδιασμένο -τότε- χαμόγελό σου. Ήξερα ότι η ψυχή σου είναι πιο βαθιά από τις πληγές σου κ ότι τελικά θα καταφέρεις να στρέψεις την ανθρωπιά σου στον εαυτό σου…”
Αμαλία
Λόγια-φυλαχτά… μεγάλη κληρονομιά που μετά από δεκάδες μήνες σε κάνουν να δακρύζεις ξανά . Από ανακούφιση. Από περηφάνια. Από ευγνωμοσύνη. Από χαρά. Από συναισθήματα κ καταστάσεις που ανακάλεσες. Από όλη τη διαδρομή που θυμήθηκες ότι έκανες.
Κ το μόνο που μπορείς να απαντήσεις μέσα στα αναφιλητά σου είναι: ” Σ’ευχαριστώ που πίστεψες σε μένα στην διάρκεια μιας μακροχρόνιας περιόδου που … δεν πίστευα ουτε εγώ στον εαυτό μου. Σ’ευχαριστώ ως το άπειρο κ ακόμα παραπέρα. “
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.