Κι εκείνες τις τόσες δα στιγμές
που χάνεις τον έλεγχο εκούσια,
που δεν θες να έχεις άλλη επιλογή
από το να είσαι ευλαβικά πιστός στο συναίσθημά σου,
που υπνωτισμένος στην ανάγκη σου για μένα, αυτοπροδίδεσαι τόσο αθώα και γλυκά, σχεδόν παιδικά,
που ο έρωτάς σου γελάει επιδεικτικά
μπροστά στον εγωισμό σου
και του λέει “Νίκησα!”,
που ανήσυχη κι ολόγυμνη
διακτινίζεται η ψυχή σου
μπροστά στη δικιά μου…
Είναι τότε που μου δείχνεις
πόσο φοβάσαι να με χάσεις.
Κι είναι τότε που, μαγικά, βλέπω την αόρατη κατακόκκινη κλωστή των προορισμένων να ξεμπερδεύεται
και να αποκαλύπτεται το αδιάρρηκτο δέσιμό μας,
Κι είναι τότε που διακρίνω
πόσο στ’αλήθεια μοιάζουμε,
ακόμα και στους φόβους μας,
Κι είναι τότε που καταλαβαίνω
γιατί απ’όλους, εσύ είσαι ο Ένας μου.
Κι είναι τότε που νιώθω,
για πολλοστή φορά,
ότι σου αν-οίκω,
ότι βρήκα το σπίτι μου.
Επιτέλους.
Κι όταν φοβάσαι μη με χάσεις,
τότε είναι που σ’αγαπάω
λίγο περισσότερο απ’ όσο συνήθως.
Κάτι λίγο παραπάνω από απόλυτα._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.