Ξέρεις, η καρδιά έχει ένα δικό της
μοναδικό τρόπο ν’αντιλαμβάνεται τα πράγματα.
Οσφρίζεται σα λαγωνικό και
βλέπει πέρα απ’ το ορατό.
Έχει μία λειτουργία, αλλά υπερπολύτιμη: Νιώθει.
Και βάσει αυτών που νιώθει,
χτυπά γρήγορα,
χαλαρά ή οριακά.
Στηρίζεται σ’ένα αισθητήριο κάπως μεταφυσικό.
Έχει δικά της κριτήρια,
δικούς της νόμους
και δική της αντίδραση.
Κι αν θες τη γνώμη μου, η καρδιά δεν κάνει ποτέ λάθος.
Την εκάστοτε δεδομένη στιγμή κάτι την πυροδότησε,
που μπορεί αυτό το κάτι να μην ήταν υγιές, να’ταν μια ατάιστη ανάγκη,
αλλά ήταν κάτι!
Και η καρδιά το χρειαζόταν.
Οπότε, ακόμα κι αν αργότερα πάψει να καρδιοχτυπά
όπως πρώτα, εκείνη τη στιγμή φαινόταν σωστο. Και αναγκαίο.
Αν και το προσωρινά αναγκαίο δεν είναι πάντα μακροπρόθεσμα σωστό.
Και το μεταβαλλόμενα σωστό δεν είναι πάντα σταθερά αναγκαίο.

Μα το μυαλό είναι μια άλλη ιστορία.
Μεταφράζει βασιζόμενο σε λογική.
Κρίνει, διακρίνει, συγκρίνει και κατακρίνει.
Έχει δομή, κανόνες και τετραγωνάκια.
Το μυαλό καταλαβαίνει κι εξηγεί.
Και μ’αυτό θα διορθώσεις την ενδεχόμενη βλάβη της καρδιάς.
Είτε φεύγοντας, είτε παραμένοντας.
Αλλά αν μένεις στάσιμος σε μια κατάσταση που πια δε ζεσταίνει την καρδιά σου,
ποιός σε κρατάει;
Το μυαλό σου!
Βλέπεις;!

Κανένα κακό σε σου προκάλεσε ποτέ η καρδιά.
Το μυαλό σου σ’έπαιξε._