Να χαχανίζουμε σα μωρά.
Με προσωπάκια που λάμπουν από χαρά.
Να παίζουμε σαν παιδιά.
Να γαργαλιόμαστε.
Να πειραζόμαστε.
Να παίζουμε κυνηγητό, αλλά με τα μυαλά μας.
Να γελάμε, να γελάμε, να γελάμε! Βροντερά και ευτυχισμένα!
Να μιλάμε σαν ενήλικες.
Καθαρά, διάφανα κι ειλικρινά.
Να συνενοοούμαστε ολοκληρωτικά.
Να λέμε αλήθειες. Πάντα.
Να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε.
Να διαφωνούμε ότι συμφωνούμε.
Να μιλάμε, να μιλάμε, να μιλάμε!
Αληθινά και ώριμα!
Ν’ αγαπιόμαστε σα γεροντάκια.
Με μια αγάπη πεπαλαιωμένη.
Παλιάς κοπής.
Απ’αυτές που μυρίζουν σεβασμό και έγνοια.
Να κρατιόμαστε απ’το χέρι,
όχι για να μη χαθούμε,
μα γιατί η παλάμη μου κουμπώνει ακριβώς με τη δική σου.
Γιατί εκεί είναι το σπίτι της.
Κι εκεί είναι και της δικής σου παλάμης.
Ν’αγαπιόμαστε, ν’αγαπιόμαστε, ν’αγαπιόμαστε.
Ατέλειωτα και καθημερινά!
Να χαχανίζουμε, να μιλάμε, ν’αγαπιόμαστε.
Σα μωρά, σαν ενήλικες, σα γεροντάκια.
Εσύ κι εγώ._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.