“Δεν πάω πουθενά. Το καταλαβαίνεις;;”, της είπε.
“Ούτε εγώ”, του απάντησε.
Και κάπως έτσι
για μια ακόμα φορά,
που μπορεί να μην ήταν η πρώτη,
μπορεί να μην είναι η τελευταία,
αλλά είναι σίγουρα πολύτιμη,
επισφραγίστηκε ανάμεσα σε τρυφερά βουρκωμένα γράμματα
ότι ο ένας αν-οίκει στον άλλον.
Πεισματικά,
από καθαρή επιλογή,
κόντρα σ’ ό,τι φαίνεται λάθος,
ζαλισμένοι από κατακόκκινο πάθος,
δεμένοι με την κόκκινη κλωστή των προορισμένων,
με ανυπόμονη υπομονή,
με βασανιστική λαχτάρα,
για μια ακόμα πολύτιμη φορά
μαρτύρησαν ότι και οι δυο τους
είχαν βρει το σπίτι τους.
Και αν-οίκαν ο ένας στον άλλο.
“Δεν πάω πουθενά, το καταλαβαίνεις;”
“Ούτε εγώ”
“Δεν θέλω να πάω πουθενά,
εσύ είσαι το σπίτι μου” (δις) ._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.