Spykou

Δεν σε πληγώνουν οι άλλοι, οι προσδοκίες σου το κάνουν._

Να ξέρεις…
Σκεφτόμουν τί είναι αυτό που πιο πολύ δύναται μας πληγώσει.
Η εύκολη απάντηση ήταν “οι άνθρωποι που αγαπάμε”.

Αυτοί οι ελάχιστοι, οι μετρημένοι στα μισά δάχτυλα του ενός χεριού.
Αυτοί που παρά το μονοψήφιο πλήθος τους, έχουν τεράστια σημαντικότητα στην καρδιά και στη ζωή μας.
Αυτοί που αγαπάμε βαθιά και απόλυτα, σαν από προεπιλογή,
και ας λέει η λογική ότι είναι, ιδανικά, από ελεύθερη βούληση.

Δεν ξέρω τί στα αλήθεια μας κάνει να αγαπάμε αυτούς τους ανθρώπους μας με αυτόν τον τρόπο.
Είναι η καρδιά μας που χτυπά χαρούμενα όταν τους κοιτάμε στα μάτια;
Είναι που η ζωή που ζήσαμε μαζί τους και οι στιγμές που μοιραστήκαμε;
Είναι αυτό που πιστεύουμε ότι εκείνοι είναι;
Υπάρχει αντικειμενικότητα και σύγκλιση σε αυτό που πιστεύουμε ότι είναι και σε αυτό που εκείνοι είναι τελικα;
Ποιος ξέρει, άραγε;
Τί σημασία έχει, ωστόσο;
Το συναίσθημα είναι συναίσθημα και η λογική αδυνατεί να το σμιλεύσει όσο εκείνο γεννιέται.
Αν χρειαστεί αργότερα, μπορεί μόνο να το καταστρέψει. Ή ίσως το ίδιο το συναίσθημα αυτοκαταστρέφεται. Άλλες φορές από την έντασή του,
και άλλες από την χλυαρόρητά του.

Τί σου έλεγα; Α! Ναι!
Τί είναι, άραγε, αυτό που πιο πολύ μπορεί να μας πληγώσει;
Είναι οι ανθρωποι; οι πράξεις τους που δεν συμβαδίζουν με τις λέξεις τους;
Είναι το συναίσθημά τους που ίσως αλλάξει;
Είναι οι επιλογές τους που γκρεμίζουν γεφυρες που μας ενώνανε με εκείνους;
Όχι!

Είναι οι προσδοκίες σου που σε πληγώνουν.
Όσα ονειρεύτηκες και περίμενες να συμβούν.
Όσα πίστεψες ότι θα γίνουν ζωή.
Όσα νόμιζες ότι θα αντέξουν για πάντα.
Όσα θεώρησες ότι θα ξεπεράσουν οι άλλοι για να έρθουν σε εσένα.

Δεν σε πληγώνουν οι άλλοι,
οι προσδοκίες σου το κάνουν._

facebook Share on Facebook