Μια ζωή ψάχνω τα “γιατί “.
Τα δικά μου και των άλλων.
Να σκαλίζω, να εκμαιεύω,
να κοπιάζω, να παιδεύομαι,
να αναλύω, να αξιολογώ,
να αιτιολογώ και να δικαιολογώ- με το ζόρι μερικές φορές.
Μια ζωή να καταλαβαίνω. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Με το μυαλό μου και αναπροσαρμόζοντας τα συναισθήματά μου.
Φτάνει.
Ίσως τελικά δεν έχει τόση σημασία το γιατί συμβαίνει κάτι.
Όσο το ίδιο το γεγονός ότι αυτό το κάτι συμβαίνει.
Ναι, κάθε τι έχει αιτία ύπαρξης και πάντα εξηγείται.
Αλλά στο τέλος της ημέρας,
τί αλλάζει ο λόγος;
Το γεγονός δεν υπόκεισαι;
Γιατί να το υπόκεισαι- και αυτό;
Αντί να ψάχνω λόγους,
ψάχνω λύσεις πλέον.
Και τίποτα άλλο δεν έχει σημασία
πέρα από το- τουλάχιστον- να μην παιδεύομαι.
Φτάνει.
Δεν με νοιάζει πια το “γιατί”.
Μένω στο αποτέλεσμα._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.