Spykou

Για να σταθείς στο “ύψος των περιστάσεων” …

Είναι πολύ λίγες μέρες που έκανα
μια μεγάλη στροφή στον τρόπο
που διαχειριζόμουν μια δυσάρεστη,
προσωρινή μάλλον, συνθήκη.
Μη νομίζεις, έχω κι εγώ τα ζόρια μου,
κάπου-κάπου.
Κι αν με ρωτήσεις τί μ’έκανε
ν’αλλάξω θα σου πω: πρωτίστως εγώ.
Και θα σου αναλύσω τη σκέψη μου…

Εγώ κι ο τρόπος που ένιωθα.
Δε μου αξίζει να μην είμαι καλά.
Έχω παλέψει λυσσαλέα στη ζωή μου,
απ’το πρώτο μου κλάμα,
για να τη φέρω στην ισορροπία που βρίσκεται αυτή τη στιγμή.
Και όποια κι αν είναι η συνθήκη,
εγώ οφείλω στον εαυτό μου να
παραμένω καλά, αν όχι να είμαι ευτυχισμένη.

Εγώ κι η εικόνα που έδινα.
Δεν είναι ότι δε τσαλακώνομαι ως άνθρωπος. Κάθε άλλο.
Μα είναι που δεν καταδέχομαι να γίνω κάτι που δεν είμαι.
Και που δεν επιτρέπω στον εαυτό μου
να φαίνεται κάτι που δεν είναι.
Δεν θα με σαμποτάρω και
δε θα καθρεφτίζομαι, παραμορφωμένη, σα σε σπασμένο καθρέφτη.
Οι άνθρωποι ξεχνάνε κι εσύ καλείσαι
να συστήνεσαι ξανά και ξανά.
Σε μένα και στους άλλους.

Εγώ κι η ανάγκη μου να συμπονάω.
Πάντα ήμουν άνθρωπος με κατανόηση.
Προς τους άλλους μόνο, μέχρι ένα σημείο.
Μετά έμαθα ότι υπάρχω κι εγώ!
Αλλά, όπως και να’χει,
πάντα είχα περίσσεια συμπόνοιας.
Όταν, λοιπόν, κάποιος για τους δικούς του λόγους, νοσεί,
εσύ οφείλεις, αν τον σέβεσαι και τον αγαπάς,
να του δείξεις κατανόηση κι όχι το δρόμο
που θες εσύ ν’ακολουθήσει.
Γιατί εκείνη την ώρα εκείνος πονάει
κι εσύ του λες να τρέξει.
Μα δεν μπορεί! Τί ζητάς;!

(Ανακαλύπτοντας μια νέα πτυχή του εαυτού μου βρήκα το παρακάτω)
Εγώ, η βούληση κι η δυνατότητά μου να σταθώ
στο ύψος των περιστάσεων…
Κι εδώ έρχεται η βόμβα!
Γιατί συνειδητοποίησα ότι
αυτή τη συγκεκριμένη στροφή την έκανα για πρωτη φορά.
Πλήρει συνειδήσει, δυναμικά, κι από ξεκάθαρη υγιή επιλογή.
Κι μετά ήρθε η μεγάλη αλήθεια:
Για να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων,
πρέπει να είναι υψηλές οι περιστάσεις.

Και τώρα ήταν. Για πρώτη φορά._

facebook Share on Facebook