🖤Απόσπασμα από #ΤοΒιβλ1ο:
[…Και το ένιωσα με τον πιο σκληρό τρόπο, όταν ναυαγισμένη και σερνόμενη στην τελευταία σανίδα του πάτου του βαρελιού μου, ένα βροχερό πρωινό Σαββάτου, στην αυτοεξορία μου, έκλαιγα μπροστά της απαρηγόρητη και κουρελιασμένη,
καταχτυπημένη με όλες μου τις πληγές θεόρατα ανοιχτές να αιμορραγούν από
παντού ασταμάτητα, και την εκλιπαρούσα να μου δώσει χάπια.
Της ούρλιαζα ξέπνοα ότι δεν την αντέχω τη ζωή μου, ότι δεν την θέλω αν είναι έτσι η ζωή. Ότι δεν αντέχω άλλο τον διαρκή πόνο κι ότι δεν περνάει με τίποτα.
Κι Εκείνη με μια φωνή που ακόμα τη θυμάμαι, ήρεμη και τρυφερή, γεμάτη συμπόνοια αλλά δίχως ίχνος λύπησης, μου απάντησε: «Όχι, δεν θα πάρεις φάρμακα. Θα το παλέψουμε. Μαζί. Μέχρι το τέρμα. Και θα νικήσουμε. Μπορούμε. Μαζί.
Είμαι εδώ για σένα. Είμαι εδώ, μαζί σου!»
Κι ήταν η πρώτη φορά που κατάλαβα ότι κάποιος πίστεψε σε μένα κι ήταν μαζί
μου. Όχι απέναντί μου. Δίπλα μου. Μαζί μου. Μια περίοδο που ούτε εγώ δεν πίστευα στον εαυτό μου.
Κι αλήθεια σου το λέω, είναι από τις λίγες εικόνες, αυτή που μόλις σου περιέγραψα, που θυμάμαι από εκείνη την περίοδο της ζωής μου. Αλλά, αυτή την εικόνα και εκείνο το συναίσθημα τα θυμάμαι ολοκάθαρα. Κι ακόμα και τώρα που σου
τα περιγράφω, ακόμα και τώρα δακρύζω.
Εδώ θα σου πω κάτι που δεν έχει φτάσει η ώρα του, γιατί συνέβη δυόμιση χρόνια αργότερα, αλλά είναι αξιομνημόνευτο.
Δυόμιση χρόνια μετά, έχοντας πια πάρει ολοκληρωτικά τη ζωή μου στα χέρια μου, έστειλα ένα μήνυμα στην ψυχοθεραπεύτριά μου λέγοντάς της περήφανη τα νέα μου και εκδηλώνοντάς της την απεριόριστη ευγνωμοσύνη μου για την
πολύτιμη, τότε, βοήθειά της.
Κι η απάντησή της ήταν εξίσου συγκλονιστική:
«…Το ήξερα ότι θα τα καταφέρεις. Το ήξερα ότι μπορείς. Το έβλεπα στα μάτια σου και στο μουδιασμένο -τότε- χαμόγελό σου. Ήξερα ότι η ψυχή σου είναι πιο βαθιά από τις πληγές σου και ότι τελικά θα καταφέρεις να στρέψεις την ανθρωπιά σου στον εαυτό σου…»…]
Η κατάθλιψη δεν είναι ντροπή.
Και είναι κάτι νύχτες που θυμάσαι._
Σύνδεσμος για #ΤοΒιβλ1ο: https://
Είπες για #ΤοΒιβλ1ο:
https://
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.