Αν όχι εμείς που μας ξανάφερε κοντά η ζωή, λες κ ήταν δεύτερη ευκαιρία, τότε ποιοί;

Αν όχι εμείς που τόσα ζήσαμε χωριστά, αλλά τόσο παράλληλα, τότε ποιοί;

Αν όχι εμείς που τόσο, ανατριχιαστικά, μοιάζουμε, τότε ποιοί;

Αν όχι εμείς που γελάσαμε ευτυχισμένοι τόσο στην αίσθηση του “μαζί”
κ άλλο τόσο πονέσαμε μέχρι το μεδούλι στην υπόνοια του “χωρίς εσένα”, τότε ποιοί;

Αν όχι εμείς που είμαστε κι οι δυο ακόμα εξίσου πεισματάρηδες ρομαντικοί έφηβοι, τότε ποιοί;

Αν όχι εγώ που στα μάτια σου βλέπω
το κλειδί της πόρτας των πιο άπιαστων, μέχρι να σε βρω, ονείρων μου, τότε ποιά;

Αν όχι εσύ που διψάς για το άγγιγμά μου, το χάδι και την αγάπη μου, τότε ποιός;

Αν εμείς δεν είμαστε προορισμένοι,
που μοιάζουμε σα δυο σταγόνες νερό,
Αν εμείς δεν έχουμε μαγική ένωση,
που μιλάμε με τα μάτια,
Αν εμείς δεν είμαστε τυχεροί που βρεθήκαμε, μέσα σε τόση ατυχία,
Αν εμείς δεν παλέψουμε για την κοινή μας ζωή,
τότε ποιοί;
Ποιοί αξίζει να το κάνουν;_