Σου ‘χω ξαναπεί, είμαι περίεργο τυπάκι.
Δεν ξέρω αν γεννήθηκα ή έγινα έτσι στην πορεία της ζωής μου.
Αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,
είχα πάντα ένα πολύ δικό μου τρόπο
να αντιλαμβάνομαι και να μεταφράζω τα πράγματα.
Ένα τρόπο εξωπραγματικό, τελικά,
για το μέσο άνθρωπο της εκάστοτε ηλικίας μου.
Αν με έβαζες χαρακτηρίσω τον τρόπο αυτό θα σου’λεγα:
Ονειροπόλο αλλά όχι αιθεροβάμων,
ρομαντικό αλλά όχι παιδικό,
ώριμο αλλά όχι γερασμένο,
ρεαλιστικό αλλά όχι σκληροτράχηλο.
Έχω κάνει αναρρίθμητα πολλές αρχές.
Το μόνο σταθερό στη δική μου ζωή, τελικά,
ήταν ότι πάντα άλλαζε.
Μέχρι ένα σημείο αποφάσιζαν άλλοι για τις αλλαγές της.
Μετά τις αποφάσιζα εγώ. Αλλά ποτέ με κεκτημένη ταχύτητα.
Σε κάθε περίπτωση οι αλλαγές επιβάλλονταν.
Είτε από άλλους, είτε από τις περιστάσεις.
Δεν θα σου πω ότι ήταν εύκολο,
ακόμα και τώρα δεν είναι.
Ούτε ότι δεν κουράστηκα αλλάζοντας
τα πάντα,
πέρα από τις, μιάς άλλης εποχής, αξίες μου,
τις αδιαπραγμάτευτες περηφάνεια κι αξιοπρέπειά μου,
την τρυφερή μου ψυχή και
τα ροδαλά όνειρά μου.
Όταν κάνω αρχές, δεν νοιάζει το τέλος.
Μπορείς να πεις ότι έχω άγνοια κινδύνου ή
υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ότι κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη,
θα βρω τρόπο να επιζήσω.
Κι απ’το πρώτο δεν ξέρω αν έχω.
Αλλά από το δεύτερο.. έχω σίγουρα. Το κατέκτησα, άλλωστε.
Δεν με νοιάζει ούτε το ότι κάποτε έρχεται το τέλος,
ούτε το .. τέλος που θα πληρώσω.
Το τίμημα δηλαδή.
Γιατί όλα στη ζωή έχουν ένα τίμημα,
κι ας μην έχουν όλα τιμή.
Ανάμεσα σε αρχή και τέλος υπάρχει
αυτό που εγώ λέω “Ζωή”.
Και στη ζωή έρχεσαι για να γελάσεις και να γελαστείς.
Να ερωτευτείς και να γίνεις ο έρωτας κάποιου.
Ν’αγαπήσεις και ν’αγαπηθείς.
Να δώσεις και να πάρεις. Άσχετα με το προς τα πού γέρνει η ζυγαριά. Δεν έχει και πολλή σημασία.
Να κάνεις λάθη και να μάθεις απ’αυτά.
Να υποκύψεις σε πάθη και να τα ζήσεις χωρίς φόβο.
Να καταστραφείς και να ξαναγεννηθείς.
Να εξελιχθείς σαν άνθρωπος σε προσωπικό επίπεδο. Για σένα. Να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Να κλείσεις τις πληγές σου και
να μην ανοίξεις καινούργιες.
Δεν μετανιώνω για καμιά αρχή μου.
Όπως δεν μετανιώνω και για κανένα τέλος μου. Ποτέ.
Θες να το πεις ξεροκεφαλιά; πεστο!
Εγώ το λέω “πλήρη αποδοχή της ιστορίας μου”.
Εσύ, αν ήξερες το τέλος,
θα έκανες την αρχή;_
Για κάτι λάθη και κάτι πάθη®
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.