Spykou

“Αντέχω εγώ”._

“Αντέχω εγώ”…
Από τις πιο αυτοκαταδικαστικές φράσεις που έχω πει στη ζωή μου.
Και την έχω πει άπειρες φορές.
Ακόμα τη λέω. Δυστυχώς.

“Αντέχω εγώ”…
Το χειρότερο δεν είναι που το ξεστομίζω.
Είναι που όσες φορές το είπα, το εννοούσα απόλυτα.
Ή που, αν θέλεις, το “πουλάω” πολύ σωστά. Έπειθα και πείθω ότι αντέχω.
Έπειθα τους πάντες, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου.
Τώρα τελευταία ο δεύτερος έχει αρχίσει να έχει αμφιβολίες και κάπως αντιδράει.

” Αντέχω εγώ”…
Μην ρωτήσεις γιατί αντέχω, ούτε πώς το έμαθα,
είναι μεγάλη ιστορία
και κρατάει από το βαθύ πονεμένο παρελθόν.
Το σκοτεινό και το, από δάκρυα, μουσκεμένο.

“Αντέχω εγώ -κοίτα με και θαύμασέ με”…
Συμπληρώνω την κρυφή φράση.
Γιατί το τόσο “αντέχω εγώ” είναι η βιτρίνα.
Πίσω του κρύβεται μια άσβεστη δίψα για “μπράβο” που δεν απονεμήθηκε όταν έπρεπε.

“Αντέχω εγώ -μη σε νοιάζει για μένα. Μη βαρύνεσαι. Ό,τι και αν γίνει εγώ θα τα βγάλω πέρα”…
Σκέφτομαι με πόση αποφασιστικότητα έγραψε η ενοχή αυτή τη φράση.
Πόση αγωνία να μην ζορίσω τους άλλους έχει.
Πόση προστασία για τους άλλους.
Πόσο στον τάκο βγάζει εμένα!

“Αντέχω εγώ – εγώ μπορώ να αντέχω, όταν οι άλλοι δεν μπορούν”…
Ξανασυμπληρώνω.
Έχει μια υπεροψία και μια εγωπάθεια, ίσως, κακή και νοσηρή.
Από αυτές που μόνο σε μπελάδες σε βάζουν τελικά.

Ξέρεις;
Ίσως είναι που μεγαλώνω,
αλλά δεν αντέχω πια.
Ίσως πάλι είναι που κατάλαβα ότι
όσο πιο πολύ αντέχω, τόσο πιο δύσκολη κάνω τη ζωή μου.
Ίσως που αποδείχθηκε ότι αντέχοντας τόσο,
προσελκύω καταστάσεις που απαιτούν της υπερτραφούς αντοχής μου.

Ξέρεις;
Δεν αντέχω πια.
Δεν θέλω εγώ να αντέχω.
Θέλω να είμαι καλά.
Ήρεμη.
Πλήρης.
Ζωντανή.
Δεν αντέχω πια -όσο φαίνεται- εγώ._

facebook Share on Facebook