Είναι λίγο κακές μέρες οι τελευταίες.
Θέλεις που τελειώνει ο Σεπτέμβρης και ο καιρός γίνεται πιο μελαγχολικός;
Θέλεις που η ζωή μας έχει πάρει άλλη μορφή πια;
Θέλεις που με τις αλλαγές δεν τα πάω και πολύ καλά , και ας μην μου φαίνεται; και ας έχω κάνει τόσες;
Πάντως δεν είναι καλές οι μέρες μου τελευταία.
Φορτισμένες με συννεφιασμένες σκέψεις και ας ελπίζω ξέπνοα πάντα ότι τα πράγματα θα φτιάξουν και ο ήλιος θα λάμψει.
Κάποτε το πίστευα. Τώρα απλά ελπίζω.
Κάπως σαν να μη θέλω να αφήσω το μπαλόνι της ελπίδας από το χέρι μου.
Εδώ που τα λέμε, γιατί να το αφήσω;
Εγώ το φούσκωσα, δικό μου είναι και θα το αφήσω αν και όταν το θεωρήσω πια περιττό. Ή όταν θα σταματήσει να με κάνει να προχωράω.
Μέχρι τότε, ας το κρατάω. Μου το επιτρέπω.
Μην με ρωτάς πώς συνεχίζω,
έτσι βαριά και κατάκοπη.
Πού βρίσκω το κουράγιο και πού αποσκοπώ.
Γιατί θα σου απαντήσω αφοπλιστικά:
Αλήθεια, κουράστηκα πολύ.
Απλά δεν βλέπω άλλο δρόμο από το να συνεχίσω να προσπαθώ._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.