(Σου υποσχέθηκα τις σκέψεις πίσω από αυτό το σχέδιο, που ονομάστηκε μόλις “Αγάπη είναι..” Ορίστε ????????)

Αν με ρωτήσεις πώς νοιώθω την αγάπη, θα σου πω ότι …

Αγάπη είναι να γέρνεις προς τα μένα όσο εγώ τεντώνομαι για να σε φτάσω… ή αντίθετα!

Είναι να κοιταζόμαστε στα μάτια, βαθυά, διαπεραστικά κ αληθινά… Να μην έχεις ανάγκη να μου κρυφτείς, γιατί ξέρεις ότι σε αποδέχομαι όπως ακριβώς είσαι…

Είναι να σε αφουγκράζομαι χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, γιατί σε ξέρω σαν έναν άλλο εαυτό μου…

Αγάπη είναι να με πλησιάζεις κ να αναψοκοκκινίζω σαν να είναι η πρώτη φορά…

Είναι να με κοιτάς κ να καμπυλώνει προς τα πανω το στόμα σου, αλλά κυρίως να αστράφτουν τα μάτια σου από χαρά κ σπίθα…

Αγάπη είναι να μοιάζουμε τόσο στα σημαντικά κ να διαφέρουμε λίγο στα ανούσια…

Είναι να πατάμε στην ίδια γη, με τα βλέμματά μας στραμμένα στην ίδια κατεύθυνση, απλά γιατί ζητάμε τα ίδια πράγματα από τη ζωή… 

Είναι να είμαστε δύο ξεχωριστές ατελείς οντότητες με μια κοινή τέλεια ψυχή… με τα κεφάλια μας κοντά, μα με τα σώματα σε απόσταση, έστω κ αν είναι αναπνοής…

Αγάπη είναι να είσαι ελεύθερος. Πάντα. Μα μαγνητισμένος. Για πάντα.

Κ όταν τα καταφέρουμε όλα αυτά… θα αγαπιόμαστε ακόμα κ όταν θα φοράμε γυαλιά … πρεσβυωπίας! Ακόμα και πολύ μετά την τελευταία μας ανάσα…

Γιατί από αυτή την υγειή αγάπη δεν θα μπορείς, αλλά κυρίως δεν θα θες να επιστρέψεις σε ο,τιδήποτε άλλο μοιαζει με αγάπη… όπως ούτε κ εγώ!

Γιατί αυτή η αγάπη είναι μονόδρομος κ προορισμός… κ αν από λάθος δεν επιλέξεις αυτό το μονοπάτι, θα βγεις σε αδιέξοδο!