Άτιμο πράγμα οι προσδοκίες, μυαλό μου…

Άτιμο να πιστεύεις οτι κάποιοι άνθρωποι βάση ρόλου πρέπει να σε αγαπάνε θρεπτικά και να σε αποδέχονται άνευ όρων.
Άτιμο να προσδοκάς να μην έχουν στραμπουληγμένα συναισθήματα, αδυναμία διαχείρισης δύσκολων καταστάσεων και άλυτα ψυχολογικά που σε τσαλαπατάνε.

Άτιμο πράγμα οι προσδοκίες…

Άτιμο να νομίζεις ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν μέσα τους καλοσύνη και δεν θα σε κάνουν σκαλάκι για να φτάσουν λίγο πιο κοντά στο σκοπό που δεν φτάνουν από μόνοι τους.
Άτιμο να θεωρείς ότι είναι όλοι αυθύπαρκτοι, αξιοπρεπείς και περήφανοι.

Άτιμοι πράγμα οι προσδοκίες…

Άτιμο να πιθανολογείς ότι όλα τα πλάσματα είναι ενσυνείδητα μαχητές, παλεύοντας λυσσαλέα για την νίκη τους, αλλά με ικανότητα διαχείρισης και μιας ενδεχόμενης ήττας.
Άτιμο να ποντάρεις στην ψυχική δύναμη των ανθρώπων και στην αντίστασή τους σε κάθε κακοποιητικό κύκλωπα.

Άτιμο πράγμα οι προσδοκίες…

Άτιμο να εικάζεις ότι οι κινητήριες δυνάμεις αυτού του κόσμου είναι η αγάπη και το καλό.
Άτιμο να ονειρεύεσαι ότι ο έρωτας γεννήθηκε για να ξεπερνάει την λογική.

Άτιμο πράγμα οι προσδοκίες…

Σε ματαιώνουν, σε βασανίζουν, σε πονάνε, σε στοιχειώνουν.

Αλλά πέσμου τώρα, ρε μυαλό, πώς σε έναν ιδεαλιστή, ιδεολόγο, ρομαντικό και ονειροπόλο λες οτι δεν πρέπει να ‘χει προσδοκιες;
Και μετά, τί του μένει;!