Άγιε μου Βασίλη,
Είναι το τρίτο γράμμα που σου γράφω στη ζωή μου…
Πέρυσι σου ζήτησα να μου φέρεις τύχη. Δεν ξέρω αν μου την έφερες ή με ξέχασες πάλι, όπως το 2003, που τόσο σ’ είχα ανάγκη.
Αλλά ξέρω ότι έζησα μια καταπληκτική χρονιά!
Δε θα σου πω ότι λείψανε δυσκολίες, ζόρια, στριμώγματα.
Μα ήταν, σίγουρα, η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, μέχρι τώρα, κι, αδιαπραγμάτευτα, η χειρότερη από αυτές που θ’ακολουθήσουν ! Όχι, δεν άλλαξαν τόσο οι συνθήκες, αλλά άλλαξα εγώ, αποφασιστικά, δυναμικά και θρεπτικά!
Κάποτε πίστευα στην μαγεία των ιδεών, όπως είσαι εσύ. Είχα τόση ανάγκη, βλέπεις, να πιστέψω σε κάτι καλό και ν’ αντλήσω δύναμη περιμένοντας να έρθει και να φτιάξει τη ζωή μου.
Ήρθε, μα όχι μαγικά. Βασικά, .. δεν ήρθε! Το’ κανα να συμβεί.
Ακόμα πιστεύω στην μαγεία. Η μαγεία είναι παντού, το λέω συνέχεια.
Στις τόσες δα στιγμές έχει την κρυψώνα της η ευτυχία. Σ’ ένα πρόσωπο που φώτισα, σε δυό μάτια που μέσα τους βλέπω το σπίτι μου, σε μια αγκαλιά που μυρίζει ασφάλεια, σε μια λέξη που χαϊδεύει απαλά την ψυχή μου.
Η ευτυχία είναι στιγμές που γράφουν μέσα σου για πάντα. Που πάντα θα τις θυμάσαι και θα χαμογελάς. Κι αυτό είναι ό,τι πιο πολύτιμο μπορεί να σου δώσει ένας άνθρωπος.
Η μαγεία, όμως, είναι μέσα μου. Κι εκεί ήταν πάντα τελικά. Όπως και μέσα στον καθέναν μας.
Και φέτος, αλήθεια στο λέω, την άφησα να με οδηγήσει. Φοβισμένα στην αρχή, μα άνευ όρων, εντέλει. Χωρίς να προσπαθώ να ελέγξω την διαδρομή της, γιατί εμπιστεύθηκα!
Εμπιστεύθηκα για πρώτη φορά στη ζωή μου!!! Και εμένα και τους εκλεκτούς μου.
Χωρίς να ματώνω να την καθοδηγήσω βασιζόμενη στα ψυχαναγκαστικά «πρέπει» που μου μάθανε αυτοί που ήταν δάσκαλοι που δίδαξαν, αλλά νόμο δεν εκράτησαν.
Τ’ άφησα στην ανακύκλωση αυτά τα «πρέπει». Δεν τα χρειάζομαι, το αποφάσισα πια. Γιατί ήταν σε κούτες με γραμμένο άλλο όνομα απ’ έξω, ξένες ιδιοκτησίες, ασήκωτες, σκονισμένες που μύριζαν μούχλα και κλεισούρα και εμπόδιζαν το δρόμο στη μαγεία μου να βγει έξω απ’ το αποθηκάκι της ψυχής μου.
Κι όταν τα απομάκρυνα, πέταξα την αστερόσκονη στον αέρα και την άφησα να με πάει όπου ήθελε.
Γιατί τώρα πια, ξέρω ότι ό,τι κι αν μου συμβεί, ο,τιδήποτε, είμαι πάνω από ικανή να το αντιμετωπίσω, να το διεκπεραιώσω και να το εκμεταλλευτώ ως ερέθισμα για να γεννήσω έναν ακόμα καλύτερο εαυτό.
Φέτος, βρήκα το σπίτι μου. Κατάλαβα για τα καλά πού αν-οίκω. Κι είχα τόσο χειμαρρώδη ανάγκη να αν-οίκω κάπου, …από παιδί. Κι έκανα λάθη από την δίψα μου αυτή. Γιατί όταν σε καθοδηγεί η ατάιστη ανάγκη κι όχι το ανυπότακτο «θέλω» σου, κάνεις ανεξήγητες και αψυχολόγητες κινήσεις πανικού που οδηγούν σε καθοριστικές ακαταλληλότητες. Γιατί λάθη δεν είναι. Το μόνο λάθος που ενδέχεται να κάνεις, είναι να μην μάθεις κάτι από την ακαταλληλότητα της πράξης σου.
Στο ‘χω πει, άλλωστε : ή κερδίζω ή μαθαίνω!
Τι σου ‘λεγα;; …Α! Ναι!
Χρειαζόμουν τόσο πολύ ένα σπίτι! Ένα σπιτάκι που θα έμπαινα μέσα του και θα ζούσα ευτυχισμένες μέρες και νύχτες. Που θα ‘μπαινε φως από τα παράθυρα, ακόμα και τις συννεφιασμένες μέρες. Που θα ένιωθα ασφάλεια και ζεστασιά. Που θα ΄πρεπε να το φροντίσω σωστά για να είναι όμορφο. Κι όσο εκείνο θα ομόρφαινε, τόσο πιο σπίτι μου θα το’νιωθα. Εμένα άλλωστε πάντα μ’ άρεσε να φροντίζω!
Ένα σπίτι, όμως με βασική προϋπόθεση να μου ταιριάζει, στα γούστα μου και στις ανάγκες μου.
Που θα είχε χώρο για μένα και τα …πολυτιμότερα προικιά μου: Την πουπουλένια μου ψυχή, το πανίσχυρο μυαλό μου και την τριανταφυλλένια μου καρδιά.
Ένα σπιτικό που δεν θα ΄ταν πολύ μικρό για να στριμώχνομαι, αλλά ούτε και πολύ μεγάλο να κάνει αντίλαλο η φωνή μου.
Αλλιώς θα ‘μενα ξεσπιτωμένη. Ήμουν πια κάθετη, για να ‘μαι ειλικρινής… ότι ή θα βρω αυτό που μου ταιριάζει ή δεν θέλω τίποτα.
Όπως και να’χει, το βρήκα και τίποτα πια, από το παρελθόν, δεν έχει σημασία.
Αυτή τη χρονιά, δημιούργησα μια φανταστική ομάδα εκλεκτών, σημαντικών ανθρώπων γύρω μου. Των διαλεχτών Σημαν-dικών μου. Που μ’ εκτιμάνε, μ’ αγαπάνε, με θαυμάζουν, με στηρίζουν όποτε το χρειαστώ. Χωρίς δόλια ανταλλάγματα και κούφιες υποσχέσεις. Μόνο επειδή εγώ είμαι αυτό που είμαι. Γιατί τους κέρδισα.
Και είναι τόσο τιμητικό που κέρδισα αυτούς τους συγκεκριμένους ανθρώπους, γιατί είναι όλοι τους ικανοί να σταθούν και άρτια, ολόισια, αξιολάτρευτα πλάσματα. Όλοι τους, ένας προς έναν αξίζουν και χαίρουν της απεριόριστης εκτίμησής μου και της ατέλειωτης αγάπης μου, που πια δεν τα έχω για σκόρπισμα.
Αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι είναι τα βραβεία μου. Τα δώρα μου. Οι διακρίσεις μου.
Ζώντες οργανισμοί που έχουν τα ζόρια και τις στενοχώριες τους, τις αδυναμίες και τ’ αδιαπραγμάτευτά τους, τις αξίες και τους υγιείς στόχους τους.
Που, κυρίως, έχουν άμετρες δύναμη και διάθεση να προχωράνε στη ζωή τους. Να γίνονται καλύτεροι. Εκείνη κι εκείνοι.
Που, όχι μόνο δε φοβούνται, αλλά επιδιώκουν να πολεμάνε και να νικάνε τ’ άρρωστα κύτταρα του χαρακτήρα τους, για τους ίδιους και για τους γύρω τους.
Στο τέλος της χρονιάς αυτής, έκανα μια μεγάλη στροφή στον τρόπο που διαχειριζόμουνα μια συνθήκη που με στενοχωρούσε.
Με το μυαλό μου το ‘κανα !
Ξαφνικά, θυμήθηκα ότι με το μυαλό μου έχω καταστρέψει και φτιάξει την ψυχή μου, την καρδιά μου, τη ζωή μου και το σώμα μου.
Και να σου πω ένα μυστικό; Είμαι πολύ περήφανη που, πια, όλη μου την ύπαρξη, τη δράση, την αντίδραση και τις κατακτήσεις μου τις ορίζει το μυαλό μου, κι όχι η πρώην σακατεμένη μου ψυχή.
Και επειδή ξέρω ότι περιμένεις να δεις πού θα καταλήξω και τί θα ζητήσω…
Για το 2020, μη μου φέρεις τίποτα. Τα ‘χω όλα ! Τα κατέκτησα όλα. Και θα κατακτήσω κι ό,τι άλλο αποζητήσει η ψυχή μου. Με το μυαλό μου ! Όλα !
Έχω ανεξάντλητα αποθέματα μαγείας και δύναμης μέσα μου. Κατακτημένη πίστη στον εαυτό μου. Τους Σημαν-dικούς μου και τον Μονα-δικό μου, πλάι μου. Όλους.
Δε χρειάζομαι τίποτα.
Είναι το τρίτο γράμμα που σου γράφω στη ζωή μου, και μάλλον είναι και το τελευταίο.
Γιατί φέτος, έγινα γυναίκα. Ολοκληρωμένη, άξια, ολόρθη, περήφανη, δυνατή.
Αποχαιρετώντας σε, σ’ ευχαριστώ εσένα που υπήρξες το σύμβολο της μαγείας που έψαχνα απελπισμένα και μανιωδώς, μα πιο πολύ ευχαριστώ εμένα που κατάλαβα πού στο καλό κρυβόταν πάντα η μαγεία, επιτέλους. Και τη βρήκα. Και τη ζω. Επιτέλους.
Δώσε αγάπη και κουράγιο στα πληγωμένα παιδάκια, μικρά ή μεγάλα κι ό,τι ζητήσουν. Το’χουν πιο πολλή ανάγκη από μένα, πια.
Σε φιλώ γλυκά, με ζάχαρες και κανέλλες γύρω απ’το στόμα μου…
(Γράφοντάς σου, σου ‘φαγα το μπισκότο, που κανονικά θα σε περίμενε. Γάλα δεν σου ‘χα βάλει, το σιχαίνομαι !)
Αντίο, Άγιε μου Βασίλη,
Η γυναίκα, πια,
Σπυριδούλα._
Δίδυμος με Δίδυμο. Ξεκάθαρο πρόβλημα. || Εθίζομαι σε μυαλά, βλέματα, μυρωδιές, στιγμές και συναισθήματα. Όλα τους ηλεκτρώδη. || Αν δεν είχα χιούμορ, θα ‘χα τουλάχιστον ισόβεια κάθειρξη στην πλάτη. || Πεισματάρα μέχρι αηδίας, αρρωστημένα φιλομαθής, λάτρης της αλήθειας και υπερασπίστρια της ατομικής ελευθερίας. || Μπορώ να δεχτώ ακόμα και ότι το φεγγάρι είναι τετράγωνο, αρκεί να μου το αποδείξεις. || Συνηθέστερα ξεστομίζουσα ερώτηση: Γιατί; || Αν η ζωή μου χώραγε σε μια φράση, αυτή θα ήταν : Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία μου, αλλά δεν θα γράφει ΠΟΥΘΕΝΑ “τα παράτησε”.